کاربست عناصر فانتزی و روایی مثنوی مولوی در نگارش فیلمنامه های انیمیشن ملی (مورد پژوهی حکایت بقال و طوطی، فیل در تاریکی)

انیمیشن از همان بدو پیدایش دریافت که بهره گرفتن از متون ادبی می تواند نقش مهمی در تولیدات آن داشته باشد. همچنین نحوه بازنمایی ادبیات سالهاست که در جذب، باورپذیری و همذات پنداری مخاطب نقش بارز توجه ایی ایفا کرده است. مثنوی معنوی مولانا متن کهنی از ادبیات پارسی ایران زمین است که دارای خصایل و ویژگی های فراوان دراماتیک و سرشار از عناصر فانتزی است. این متن شامل حکایت های پندآموزی است که می تواند در ساخت آثار نمایشی از جمله انیمیشن ملی مورد توجه قرار بگیرد. پژوهش حاضر با هدفی بنیادین صورت گرفته است و مسئله اصلی آن شناسایی و تحلیل ویژگیهای روایی و فانتزی مثنوی مولانا و چگونگی پردازش آن در نگارش فیلمنامه های انیمیشن می باشد. روش تحقیق این پژوهش کیفی با رویکرد فرمالیستی روایت شناسی ساختارگرا و بر اساس نظریه گرماس می باشد. نظریه گرماس با تاکید بر ساختار روایت، سعی دارد تا با گذر از سطح و شکل داستان، به لایه های درون متنی دست یابد و در پی یافتن ارتباط ساختاری پنهان در داستان هاست که در فرایند تولید معنا، موثر است. از این روی در جهت آشکارسازی مسئله پژوهش به شیوه مطالعه موردی و براساس انتخاب هدفمند از موارد مطلوب سه حکایت «مرد بقال و طوطی»، « یافتن شاه باز به خانه کمپیر زن» و « فیل در تاریکی»از مثنوی مولانا انتخاب شده و بر اساس مبانی نظری پژوهش تحلیل شده است. یافته های حاصله نشان از آن دارد عناصر فانتزی و روایی حکایات مثنوی معنوی ویژگی های مهم نمایشی و تصویری را در اختیار دارند و می توان با تصویر کشیدن این حکایت آثاری منحصر بفرد با خصایل ملی تولید کرد.

کلیدواژه ها:

روایت ، فانتزی ، روایتگری ، مثنوی مولوی ، انیمیشن ملی