بررسی میزان فراوانی دلیریوم در بیماران بالای ۱۸ سال بستری در بخش های داخلی و جراحی بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد

مقدمه : دلیریوم در افراد مسن و بیماران بستری خصوصا پس از اعمال جراحی به وفور دیده می شود، لیکن درصد بالایی از موارد بدون تشخیص و درمان مانده و بیماران دچار پیامدهایی نظیر افزایش مرگ و میر، عوارض، کاهش بقاء، افزایش مدت بستری در بیمارستان و عوارض ناتوان کننده ی ذهنی بعدی می گردند. متاسفانه علیرغم اهمیت این سندرم، پزشکان و پرسنل تنها قادر به تشخیص کمتر از یک سوم بیماران می باشند. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی تعداد ۲۴۰ نفر بیمار بستری به صورت تصادفی از بخش های داخلی و جراحی (هر یک ۱۲۰ بیمار) بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد انتخاب شده بود. ملاک تشخیصی دلیریوم آزمون بررسی کننده ی وضعیت شناختی فرد یا MMSE بود وهر بیمار چهار روز متوالی مورد بررسی قرارگرفت. یافته ها: در بخش داخلی از ۱۲۰ بیمار، ۳۷ مورد (۸/۳۰%) و در بخش جراحی نیز از ۱۲۰ بیمار، ۲۵ مورد(۸/۲۰%) ابتلا به دلیریوم وجود داشت. در بخش داخلی ۲۷ مورد (۵/۲۲%)و در بخش جراحی نیز ۲۷ مورد (۵/۲۲%) مشکوک به دلیریوم وجود داشت. در بخش جراحی بیشترین فراوانی دایریوم در گروه های سنی ۷۷-۵۸ سال و بالای ۷۷ سال و در بخش داخلی بیشترین فراوانی دلیریوم در گروه های سنی بالای ۷۷ سال بود. در بخش جراحی از نظر ابتلا به دیلیریوم بین دو جنس ارتباط معنی داری وجود داشت(۱ ۰/۰ p= ). ولی در بخش داخلی از نظر ابتلا به دلیریوم بین دو جنس تفاوت معنی داری جود نداشت( ۹۲ /۰ p= ). بحث و نتیجه گیری: با توجه به فراوانی سندرم دلیریوم در بخشهای مختلف داخلی و جراحی جامعه ما، وجود روان پزشک مشاور در جهت تشخیص زود رس و کنترل دلیریوم در بیمارستان های داخلی و جراحی ضروری به نظر می رسد .

کلیدواژه ها:

Frequency ، Delirium ، Internal medicine ward ، Surgery ward ، فراوانی ، دلیریوم ، بخش داخلی ، بخش جراحی