رابطه همی آنستزی، همی نگلکت و همی آنوپسی با مرتبه ناتوانی

مقدمه: یافته های بالینی تاثیر گذار بر ناتوانی بیماران سکته مغزی حائز اهمیت است. زیرا وجود این عوامل می توانند در پیش آگهی و بهبودی بعدی بیمار تاثیر گذار باشند. مواد و روشها: بیماران پی در پی مبتلا به آنفارکت مغزی شده و بیمارانی که به طور متعدد در بیمارستان ولیعصرخراسان بستری شده بودند در سال ۱۳۸۴ در این مطالعه قرار گرفتند. وجود همی هیپوستزی، همی آنستزی، همی نگلکت و همونیموس همی آنوپسی در بیماران بررسی شد. مرتبه ناتوانی بیمار ۷۲ ساعت بعد از سکته بر اساس معیار رانکین تعیین شد. آزمون T و فیشر برای تحلیل آماری میانگین مرتبه ناتوانی بکار رفت و p کمتر از۰۵/۰ معنی دار تلقی شد. یافته ها : ۳۲۹ بیمار با سکته مغزی بررسی شدند. در گروه مورد مطالعه۴/۳۷% همی هیپوستزی، ۸/۱۳% همی آنستزی، ۹/۷% همی نگلکت و ۳/۷% همونیموس همی آنوپسی داشتند. میانگین ناتوانی در بیماران با همی آنستزی بطور معنی داری بیشتر از سایر بیماران بود (۰۰۱/۰ (p< . میانگین ناتوانی در افراد با همی هیپوستزی، همی نگلکت و همونیموس همی آنوپسی نسبت به افراد بدون آن تفاوت معنی داری نداشت و بترتیب ۴۴/۰ p= ، ۲۳/۰ p= و ۸۳/۰ p= بود. میانگین ناتوانی در بیماران با تریاد همی آنستزی، همی نگلکت و همونیموس همی آنوپسی بطور معنی داری بیشتر از سایرین بود (۰۰۱/۰ p< ). بحث و نتیجه گیری : همی آنستزی موثرترین یافته بالینی تاثیر گذار بر ناتوانی مبتلایان به سکته مغزی است. وجود تریاد بالینی فوق تشدید کننده میانگین ناتوانی در این بیماران است.

کلیدواژه ها:

Hemihyposthesia ، Hemianesthesia ، Hemineglect ، Homonymous hemianopsia ، Disability score ، ، اختلال حسی ، نگلکت ، آنوپسی ، ناتوانی ، سکته