طراحی مدل ارزیابی آمایش سرزمینی هوشمند در صنعت نساجی

زمینه و هدف: هدف اصلی این پژوهش، ارائه مدلی جامع برای ارزیابی آمایش سرزمین در صنعت نساجی است که بتواند بر اساس نیازهای اقلیمی، اجتماعی و اقتصادی، و با تاکید بر سرمایه گذاری و تکنولوژی مناسب، زمینه ساز توسعه پایدار باشد. روش شناسی: این پژوهش با رویکرد کمی و با استفاده از روش دلفی انجام شده است . داده ها از طریق پرسشنامه ساختاریافته جمع آوری شده و در دو مرحله شامل نظرخواهی از خبرگان و متخصصان صنعت نساجی و مدیران ارشد، و نظرسنجی از مدیران و کارشناسان این صنعت به دست آمده است. نمونه آماری در مرحله نخست با روش نمونه گیری هدفمند و در مرحله دوم با نمونه گیری تصادفی طبقه ای شامل ۳۸۴ نفر از مدیران و کارشناسان صنعت نساجی و مسئولان مرتبط بوده است. برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای SPSS استفاده شده است.یافته ها: نتایج پژوهش نشان می دهد که ارزیابی آمایش سرزمین در صنعت نساجی ایران به هفت بعد اصلی تقسیم می شود: شرایط اقلیمی، نیازهای جامعه و گرایش های مصرف، سرمایه گذاری و بازاریابی، دانش فنی و تکنولوژی، عوامل اجرایی، عوامل مدیریتی و قانونی، و عوامل اقتصادی-اجتماعی. به طور خاص، مولفه هایی مانند بومی سازی اقلیمی، سبک زندگی جامعه، بازاریابی رقابتی، خودکارسازی تولید، ساختار اجرایی مناسب، تناسب قوانین ملی با شرایط محلی، و اشتغال آفرینی برای جوامع محلی به عنوان عوامل کلیدی شناسایی شدند.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان می دهد که ارزیابی آمایش سرزمین در صنعت نساجی می تواند به نتایج مهمی مانند تعادل منطقه ای و توسعه پایدار، یکپارچگی سرزمینی، حفاظت محیط زیست، و افزایش کارآیی و بهره وری صنعتی منجر شود. همچنین، این مدل با تقویت شرایط اقتصادی و اجتماعی، به کاهش نابرابری ها و افزایش رفاه اجتماعی کمک می کند. پژوهش حاضر مدل جامعی را برای آمایش سرزمین در صنعت نساجی پیشنهاد می دهد که می تواند در برنامه ریزی ها و سیاست گذاری های توسعه این صنعت در کشور به کار گرفته شود و زمینه ساز بهبود پایداری و توسعه عادلانه منطقه ای گردد.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، مدیریت هوشمند ، ارزیابی هوشمند