تنبیه کلامی کودک از منظر فقه و علوم تربیتی

یکی از ابزارهای اصلاح و تربیت که در میان والدین، مربیان و صاحب نظران تعلیم و تربیت مورد بحث قرار گرفته، اعمال انواع تنبیه به ویژه تنبیه بدنی در عرصه تعلیم و تربیت است. عده ای از روان شناسان با اعمال تنبیه به شدت مخالفت کرده اند و آن را در جهت حذف رفتارهای ناهنجار نه تنها غیرمفید، بلکه مضر می دانند و والدین و مربیان را از اعمال آن نهی می کنند. در منابع اسلامی انواع تنبیه، به منزله یک ابزار بازدارنده در عرصه تعلیم و تربیت مورد پذیرش قرار گرفته است. البته تنبیه صرفا بدنی نیست، بلکه اخطار، تذکر، هشدار، سرزنش و غیر آن را هم شامل می شود. کتب و مقالات زیادی به تنبیه بدنی و نتایج آن پرداخته است که زیرمجموعه تنبیه غیرکلامی می شود، اما در مورد تنبیه کلامی و پیامدهای آن بررسی چندانی صورت نگرفته است. مقاله حاضر به امر مهم می پردازد و بر آن است به روش توصیفی-تحلیلی و به صورت کتابخانه ای به این سوال پاسخ دهد که حکم تنبیه کلامی در فقه چیست؟ چراکه با دانستن حکم آن و اتخاذ روش های جایگزین می توان رشد و بالندگی شخصیت کودک را در جامعه تضمین کرد.

کلیدواژه ها:

تنبیه ، تربیت ، فقه ، فقه تربیتی