آسیب شناسی زینت زنان از منظر قرآن

یکی از صفات الهی زیبایی و جمال است و از طرفی هر صفتی از حق به مخلوق تسری می یابد و موجودی جزئی از آن صفات را دارا می باشد آن را نمایش می گذارد. زیبایی نیز از این امر مستثنا نیست. به تعبیری دیگر زیبایی حق و کامل، خداوند متعال است و از سویی دیگر یکی از صفات خداوندی زیبایی خواهی است که به طور قطع در موجودات نیز شعاعی از آن نمودار است. در این میان زیبایی و زیبایی خواهی انسان نیز امری فطری و طبیعی انسان است. در دین مبین اسلام آرایش و آراستگی مسئله پسندیده و نیکو است و میان زن و مرد فرقی نیست، اسلام نیز بر این نوع آراستگی تاکید بسیاری کرده است. این حس زیبایی با وجود روحیه جلوه گری بانوان، زمینه بروز آسیب‎های اخلاقی را فراهم می آورد و زندگی خانوادگی و اجتماعی بشر را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف پژوهش حاضر شناخت مصادیق زینت و آرایشگری و حدود و ثغور زینت و شناخت آسیب های این امور در جامعه به صورت عمومی با استفاده از آیات قرآن کریم و با بهره گیری از روش کتابخانه ای و تحلیلی به این مهم پرداخته است. بنابراین از نظر اسلام، آرایش و زینت به خودی خود برای زن امری مباح، مطلوب و از ضروریات زندگی زناشویی است، ولی آشکار کردن آن در مقابل مردان نامحرم ممنوع است، از طرفی بی توجهی به غریزه خودنمایی و تبرج برای زن زیان بخش بوده و امنیت و سلامت خود زن و روان خانواده و اجتماع را به خطر می اندازد. یعنی باعث افزایش روابط بی بندوبار جنسی در جامعه و ضعیف شدن و سست گشتن ایمان و تقوای افراد و خیریه الزهراء، پایین آمدن اعتمادبه نفس زنان و دختران در جامعه است. «آبادی، چاپ اول، ۱۳۹۱۷»

کلیدواژه ها:

آرایش ، تبرج ، زیبایی ، جمال ، زخرف ، آسیب شناسی