بررسی آلودگی میکروپلاستیک در محیط های آبی: فناوری های حذف، چالش ها و چشم انداز آینده

میکروپلاستیک ها به عنوان یکی از آلاینده های نوظهور در محیط های آبی، تهدیدی جدی برای اکوسیستم ها و سلامت انسان محسوب می شوند. این ذرات قادرند مواد سمی مختلفی همچون فلزات سنگین و ترکیبات آلی مضر را جذب و در زنجیره غذایی منتقل کنند. در سال های اخیر، پژوهش های گسترده ای بر توسعه فناوری های کارآمد برای حذف میکروپلاستیک ها از آب متمرکز شده است. این مقاله مروری جامع بر روش های اصلی حذف میکروپلاستیک ارائه می دهد که شامل فیلتراسیون فیزیکی، جذب سطحی، فرآیندهای اکسیداسیون پیشرفته، روش های بیولوژیکی و فناوری های هیبریدی است. هر یک از این فناوری ها مزایا و محدودیت های خاص خود را دارند؛ به عنوان مثال فیلتراسیون از راندمان بالایی برخوردار است اما با مشکل گرفتگی غشا همراه است، در حالی که فرآیندهای بیولوژیکی پایدارند ولی کند عمل می کنند. یافته ها نشان می دهد که هیچ فناوری منفردی قادر به رفع کامل این معضل نیست و رویکردهای ترکیبی و نوآورانه می توانند آینده ای پایدارتر برای مدیریت میکروپلاستیک ها در منابع آبی رقم بزنند. در نهایت، مسیرهای آینده پژوهش شامل توسعه غشاهای ضدگرفتگی، جاذب های نوین زیست پایه، کاهش هزینه و انرژی در فرآیندهای اکسیداسیون، و استفاده از زیست فناوری برای تجزیه سریع تر پلاستیک ها خواهد بود.

کلیدواژه ها:

میکروپلاستیک ، آلودگی آب ، فیلتراسیون غشایی ، جذب سطحی ، فرآیندهای اکسیداسیون پیشرفته