تبلور مفاهیم موسیقی در کالبد فضا؛ رهیافتی پسانوگرا در طراحی خانه موسیقی قم

طراحی فضاهای فرهنگی به ویژه خانه های موسیقی، فرایندی میان رشته ای است که مستلزم شناخت هم زمان ابعاد هنری، اجتماعی و معماری می باشد. موسیقی به عنوان هنری انتزاعی، واجد مفاهیمی همچون ریتم، هارمونی، تنوع، تکرار و چندصدایی است که در صورت بازتاب در معماری، می تواند به خلق فضایی منسجم، چندلایه و پویا منجر شود. از سوی دیگر، معماری پسانوگرا با تاکید بر چندمعنایی، کثرت گرایی، تلفیق سنت و نوگرایی و پذیرش خرده فرهنگ ها، بستری مناسب برای تبلور چنین مفاهیمی فراهم می آورد. بر این اساس، پژوهش حاضر در پی آن است که چگونگی تطبیق مفاهیم موسیقایی با عناصر فضایی و کالبدی معماری را در بستر پسانوگرایی مورد واکاوی قرار دهد و از رهگذر آن، الگویی مفهومی برای طراحی خانه موسیقی در شهر قم ارائه نماید. هدف اصلی پژوهش، بررسی امکان بازنمایی مولفه های موسیقی در ساختار فضایی معماری با رویکرد پسانوگرا و تبیین نقش این فرایند در ارتقای کیفیت تجربه کاربر در خانه موسیقی است. روش تحقیق به صورت کیفی و مبتنی بر رویکرد توصیفی–تحلیلی انجام گرفته و داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای، تحلیل اسنادی و بررسی تطبیقی نمونه های مشابه گردآوری شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد که بهره گیری از اصول پسانوگرایی در طراحی خانه موسیقی، امکان ترجمه و بازنمایی مفاهیمی چون ریتم، هارمونی، تکرار و تنوع موسیقایی در سازمان فضایی و جزئیات کالبدی معماری را فراهم می سازد. این امر نه تنها می تواند به خلق تجربه ای چندحسی و میان رشته ای برای مخاطب بینجامد، بلکه با تکیه بر مولفه های هویتی و سنتی شهر قم، موجب تقویت پیوند میان میراث فرهنگی و نیازهای معاصر جامعه نیز خواهد شد.

کلیدواژه ها:

موسیقی ، معماری پسانوگرا ، سازماندهی فضایی ، کالبد معماری ، خانه موسیقی قم.