بررسی جامع رابطه ساختار قامتی ایده آل با شاخص های خود پنداره روان شناختی

هدف پژوهش حاضر، مروری جامع بر ارتباط میان ساختار قامتی ایده آل و شاخص های خود پنداره روان شناختی است. ساختار قامتی به عنوان یکی از نمودهای بیرونی و قابل مشاهده وضعیت بدنی، نه تنها بر سلامت اسکلتی عضلانی، بلکه بر ادراک فرد از خود و جایگاه روانی اجتماعی وی تاثیرگذار است. در مقابل، خود پنداره مجموعه ای از برداشت ها، ارزیابی ها و نگرش هایی است که فرد نسبت به ویژگی های جسمانی، روانی و اجتماعی خویش دارد. مرور ادبیات نشان می دهد که بسیاری از مطالعات، همبستگی مستقیم بین ساختار قامتی متعادل و سطح بالاتر خودپنداره بدنی، عزت نفس، اعتماد به نفس و تصویر بدنی مثبت را گزارش کرده اند. مکانیسم های این ارتباط می تواند در چارچوب نظریه بازخورد بدنی، نقش نمادین وضعیت بدن در تعاملات اجتماعی و ارتباط ادراک بدنی با ارزشمندی شخصی توضیح داده شود. همچنین شواهد نشان می دهد که اصلاحات وضعیتی و تمرینات مبتنی بر ثبات مرکزی، یوگا، پیلاتس و روش های مبتنی بر هماهنگی ذهن و بدن، علاوه بر بهبود شاخص های قامتی، قابلیت ارتقای خودپنداره و کاهش اضطراب بدنی را دارند. با این حال، محدودیت هایی مانند طراحی مقطعی، استفاده از نمونه های کوچک و تفاوت در ابزارهای ارزیابی، مانع از تبیین قطعی رابطه علی می شود. در نتیجه، به کارگیری روش های طولی، تلفیق ارزیابی های کلینیکی و روان سنجی، و بررسی نقش میانجی گری تصویر بدن پیشنهاد می شود. یافته های این مرور نشان می دهد توجه به ساختار قامتی در برنامه های ارتقای سلامت روان و مداخلات مبتنی بر حرکت می تواند راهبردی موثر در بهبود ادراک خود و افزایش کیفیت زندگی روان شناختی باشد.

کلیدواژه ها:

ساختار قامتی ، خودپنداره روان شناختی ، تصویر بدن ، عزت نفس ، سلامت روان