ارائه رویکرد سیاستی کلان برای بازتوزیع جمعیت

تمرکز خدمات و امکانات رفاهی در کلان شهرهای ایران سبب مهاجرت گسترده از سکونتگاه های کوچک و در نتیجه تشدید تراکم جمعیت در این مناطق شده است. این تمرکز نه تنها موجب فشار فزاینده بر منابع محیط زیستی می شود، بلکه خطراتی مانند افزایش آسیب پذیری در برابر حوادث طبیعی، بحران های امنیتی و کاهش کیفیت زندگی شهری را نیز به دنبال دارد. در چنین شرایطی، ضرورت طراحی سیاست های بازتوزیع جمعیت و کاهش فشار بر کلان شهرها بیش از پیش احساس می شود. هدف پژوهش حاضر ارائه راهکارهای سیاستی برای مدیریت مهاجرت و توزیع متوازن جمعیت در سراسر کشور است. در این مطالعه، تصمیم گیری ها بر مبنای ظرفیت زیست پذیری هر منطقه صورت گرفته تا میان جمعیت، منابع و زیرساخت ها تناسب برقرار گردد. بر اساس این رویکرد، پیشنهاد می شود از بازخوردهای منفی همچون هزینه بر کردن سکونت در کلان شهرها برای کنترل رشد جمعیت استفاده شود و هم زمان بازخوردهای مثبت نظیر سیاست های مالیاتی حمایتی، وام های کم بهره و مشوق های دولتی برای تسهیل مهاجرت معکوس به کار گرفته شود. نتایج پژوهش نشان می دهد موفقیت این سیاست ها مستلزم توجه به حکمرانی تطبیقی، رفاه مبتنی بر ظرفیت زیست پذیری و توسعه زیرساخت های مقصد مهاجرت است. بدین ترتیب، مطالعه حاضر چارچوبی عملی برای کاهش تمرکز جمعیت در کلان شهرها و ارتقای پایداری اجتماعی و زیست محیطی در مقیاس ملی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

سیاست گذاری عمومی ، برنامه ریزی جمعیتی ، ظرفیت زیست پذیری ، تراکم جمعیت ، خطرات کلان شهرها