نقش میانجی خود متمایزسازی و تحمل پریشانی هیجانی در ارتباط بین ترومای دوران کودکی و عشق رمانتیک در نو متاهلین

این مقاله به بررسی ارتباط بین ترومای دوران کودکی و کیفیت روابط زناشویی می پردازد. ترومای دوران کودکی به عنوان یک عامل خطر برای مشکلات روان شناختی و اجتماعی در بزرگسالی شناخته می شود. پژوهش ها نشان می دهند که تجربیات منفی در دوران کودکی می توانند بر توانایی افراد در ایجاد و حفظ روابط سالم تاثیر بگذارند. این مقاله با استفاده از داده های تجربی، به تحلیل چگونگی تاثیر ترومای دوران کودکی بر کیفیت روابط زناشویی و عواملی چون خودمتمایزسازی، تحمل پریشانی و صمیمیت زناشویی می پردازد. بررسی های انجام شده نشان می دهد که افرادی که در دوران کودکی دچار ترومای شدید شده اند، معمولا با مشکلاتی در برقراری ارتباطات عاطفی و اجتماعی مواجه هستند. این مشکلات می توانند منجر به افزایش تعارضات زناشویی و کاهش رضایت از زندگی زناشویی شوند. از سوی دیگر، خودمتمایزسازی به عنوان یک مهارت مهم در روابط بین فردی، می تواند به عنوان یک میانجی در این رابطه عمل کند و به افراد کمک کند تا با چالش های ناشی از ترومای گذشته بهتر کنار بیایند. این مقاله ضمن بررسی یافته های پژوهش های پیشین، به ارائه راهکارهایی برای بهبود کیفیت روابط زناشویی در افرادی که تجربه ترومای دوران کودکی را داشته اند، می پردازد. همچنین، اهمیت آموزش مهارت های ارتباطی و روان شناختی به زوجین به منظور کاهش اثرات منفی ترومای دوران کودکی بر روابط زناشویی مورد تاکید قرار می گیرد. در نهایت، نتایج این پژوهش می تواند به متخصصان روان شناسی و مشاوره خانواده در ارائه خدمات بهتر به زوجین کمک کند.

کلیدواژه ها:

ترومای دوران کودکی ، کیفیت روابط زناشویی ، خودمتمایزسازی ، تحمل پریشانی ، رضایت زناشویی