بهینه سازی تخصیص منابع آب با استفاده از مدل های یادگیری تقویتی (Reinforcement Learning) در چارچوب اقتصاد رفتاری کشاورزان

در دهه های اخیر، بحران کمبود آب به یکی از جدی ترین چالش های زیست محیطی و اقتصادی در کشورهای در حال توسعه تبدیل شده است. در این میان، بخش کشاورزی به عنوان بزرگ ترین مصرف کننده آب، نقشی تعیین کننده در پایداری منابع آبی دارد. با این حال، رفتار تصمیم گیری کشاورزان در مصرف آب همواره تابع متغیرهای روان شناختی، اقتصادی و اجتماعی است که الگوهای سنتی بهینه سازی قادر به تبیین کامل آن نیستند. پژوهش حاضر با تلفیق مدل های یادگیری تقویتی (Reinforcement Learning) و چارچوب اقتصاد رفتاری، رویکردی نوین برای بهینه سازی تخصیص منابع آب در نظام های کشاورزی ارائه می دهد. در این مدل، عامل های هوشمند (Agents) به صورت تدریجی سیاست های تخصیص آب را از طریق تعامل با محیط و بازخورد پاداش یاد می گیرند، در حالی که پارامترهای رفتاری مانند سوگیری حال گرایی، ریسک گریزی و اعتماد اجتماعی در تابع پاداش گنجانده می شوند. نتایج نظری نشان می دهد که این ترکیب می تواند مسیر تصمیم گیری کشاورزان را به سمت استفاده کاراتر از آب سوق دهد و از طریق یادگیری تطبیقی، سیاست های مدیریت منابع آب را واقع گرایانه تر و پویاتر سازد.

کلیدواژه ها:

یادگیری تقویتی ، اقتصاد رفتاری ، مدیریت منابع آب ، کشاورزی پایدار ، تصمیم گیری تطبیقی