تاثیر آموزش مثبت نگر بر بهبود نشاط تحصیلی، افزایش امید به زندگی و تقویت تاب آوری در دانش آموزان دارای اضطراب اجتماعی

دانش آموزان دارای اضطراب اجتماعی به دلیل ترس از ارزیابی منفی و تعاملات اجتماعی دشوار، اغلب با کاهش نشاط تحصیلی، ناامیدی و ضعف در تاب آوری مواجه اند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آموزش مثبت نگر بر بهبود نشاط تحصیلی، افزایش امید به زندگی و تقویت تاب آوری در دانش آموزان دارای اضطراب اجتماعی بود. این پژوهش از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل استفاده کرد. جامعه آماری شامل دانش آموزان مقطع متوسطه مبتلا به اضطراب اجتماعی در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ در شهر تهران بود. از میان آنها ۳۰ نفر به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش مثبت نگری دریافت کرد، در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه نشاط تحصیلی هوپارد و اسنایدر (۲۰۰۲)، پرسشنامه امید به زندگی اشنایدر و اشنایدر (۱۹۹۱) و مقیاس تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش مثبت نگری به طور معناداری موجب افزایش نشاط تحصیلی، امید به زندگی و تاب آوری همچنین کاهش اضطراب اجتماعی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد. همچنین شرکت کنندگان در این مداخله پس از پایان جلسات احساس خوش بینی بیشتری نسبت به آینده داشتند و از راهبردهای مقابله ای موثرتری استفاده کردند. این یافته ها بیانگر اثر بخشی مداخلات مثبت نگرانه در ارتقاء شاخصهای روان شناختی دانش آموزان دارای اضطراب اجتماعی بود. اجرای چنین برنامه هایی می توانست به کاهش اضطراب اجتماعی، افزایش رضایت از زندگی و ایجاد یک محیط یادگیری مثبت و پویا کمک کند.

کلیدواژه ها:

آموزش مثبت نگر ، اضطراب اجتماعی ، نشاط تحصیلی ، امید به زندگی ، تاب آوری