نقش فناوریهای نوین آموزشی در تحول ساختار یاددهی- یادگیری و ارائه چارچوبی بومی برای بهره برداری راهبردی از این فناوریها در نظام آموزشی ایران

در دنیای امروز که فناوریهای نوین به سرعت ساختارهای سنتی آموزش را دگرگون می کنند، بازاندیشی در نقش آنها در نظامهای آموزشی ضرورتی اجتناب ناپذیر است. این پژوهش با هدف تبیین نقش فناوریهای نوین آموزشی در تحول ساختار یاددهی- یادگیری و ارائه چارچوبی بومی برای بهره برداری راهبردی از این فناوریها در نظام آموزشی ایران انجام شده است. روش پژوهش کیفی از نوع نظریه پردازی مفهومی با رویکرد تحلیل محتوای قیاسی بود. داده ها از ۴۳ منبع شامل اسناد سیاستی، مقالات علمی و مطالعات تطبیقی سه کشور: فنلاند، کره جنوبی و استونی استخراج شدند. این منابع با نمونه گیری هدفمند و بر اساس معیارهایی مانند اعتبار علمی، ارتباط موضوعی و بازه زمانی ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۴ انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل اسناد سیاستی، مقالات علمی و مطالعات تطبیقی بود. تحلیل داده ها در سه مرحله ی کدگذاری باز، محوری و انتخابی انجام شد که در نهایت به استخراج ۶ کد نهایی منجر گردید. یافته ها نشان داد که تحول فناور محور در آموزش نیازمند بازتعریف نقش معلم، بازسازی محتوای درسی، توسعه زیرساخت های هوشمند و ارتقای نظام ارزشیابی است. بر این اساس، چارچوبی مفهومی شامل شش مولفه طراحی شد: رویکرد نوین یاددهی- یادگیری، رهبری فناورانه، عدالت آموزشی دیجیتال، زیرساخت انعطاف پذیر، توانمندسازی حرفه ای معلمان، و ارزشیابی یادگیرنده محور. این چارچوب با تلفیق تحلیل بومی و تجارب بین المللی، الگویی کاربردی برای سیاست گذاری آموزشی در ایران فراهم ساخت و توانست بستری راهبردی برای بازآفرینی ساختار آموزشی در مسیر تحول فناورمحور ایجاد کند.

کلیدواژه ها:

فناوری ، آموزشی ، عدالت آموزشی ، تحول ، یادگیری ، ایران