استفاده از تکنیک های ارتباطی در تدریس ادبیات و ارزشیابی گفت و گو محور

در روند تحول نظام های آموزشی، نقش زبان و ادبیات از چارچوب های سنتی عبور کرده و به ابزاری برای آموزش تفکر، پرورش تعامل اجتماعی و تقویت مهارت های گفت وگو تبدیل شده است. استفاده از تکنیک های ارتباطی در تدریس ادبیات فارسی، به ویژه در دوره های آموزشی عمومی، می تواند به طور مستقیم بر افزایش مشارکت فعال، ارتقاء توانایی تحلیل متون و تقویت ظرفیت همدلی و فهم چندلایه از روایت ها تاثیر بگذارد. این مقاله به بررسی روش هایی چون پرسش گری باز، بازنویسی دیدگاهی، تحلیل چندصدایی متون، گفت وگوی گروهی و اتصال متن به تجربه زیستی دانش آموزان پرداخته و اثربخشی آن ها در افزایش درک معنا، رشد مهارت های ارتباطی و ایجاد فضای تربیتی موثر در کلاس درس را ارزیابی کرده است. ارزشیابی گفت وگو محور نیز به عنوان یکی از روش های نوین در سنجش یادگیری دانش آموزان، با تاکید بر کیفیت مشارکت، فهم مفهومی، تعامل گروهی و خلاقیت در تحلیل متن، جایگزین رویکردهای حافظه محور سنتی می شود. این شیوه ارزشیابی نه تنها موجب کاهش اضطراب امتحان، بلکه سبب افزایش علاقه به ادبیات، درک عمیق تر از روایت ها و رشد فردی در برخورد با مفاهیم انسانی و فرهنگی می گردد. مقاله حاضر پیشنهاد می کند که برنامه ریزی درسی، آموزش معلمان، تولید محتوا و طراحی ارزشیابی باید به گونه ای باشد که ارتباط، گفت وگو و تحلیل، هسته ی تدریس ادبیات را شکل دهند و دانش آموز در بستر زبان، با فرهنگ، هویت، و نگاه انسانی مواجه گردد.

کلیدواژه ها:

تدریس ادبیات ، تکنیک های ارتباطی ، گفت وگو محوری ، ارزشیابی فرهنگی