نقش آموزش و پرورش در پرورش مهارت های زندگی و مسئولیت پذیری اجتماعی دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسی مسائل بنیادین و چندبعدی مرتبط با نقش آموزش و پرورش در پرورش مهارت های زندگی و مسئولیت پذیری اجتماعی دانش آموزان است. نظام آموزشی هر کشور نقش تعیین کننده ای در شکل دهی به شخصیت، نگرش و رفتار نسل آینده دارد؛ ازاین رو، توجه به آموزش مهارت های زندگی و تقویت احساس مسئولیت در میان دانش آموزان، از مهم ترین ماموریت های تربیتی در قرن بیست ویکم به شمار می رود. رویکرد پژوهشی به کاربرده شده در این مقاله، کیفی و مبتنی بر تحلیل محتوای نظری و مقایسه ای میان نظام های آموزشی موفق جهان است تا از رهگذر آن بتوان راهکارهایی کاربردی برای نظام آموزشی ایران استخراج کرد. مبانی نظری مقاله بر اساس دیدگاه نظریه یادگیری اجتماعی آلبرت بندورا شکل گرفته است. این نظریه بر تعامل میان فرد، محیط و رفتار تاکید دارد و معتقد است که مشاهده، تقلید و تجربه های اجتماعی مثبت می توانند زمینه ساز شکل گیری رفتارهای مطلوب و مسئولانه در دانش آموزان باشند. سوال اصلی پژوهش آن است که آیا می توان ساختار آموزش رسمی و غیررسمی مدارس را به گونه ای طراحی کرد که ضمن ارتقای کیفیت یادگیری، زمینه رشد مهارت های ارتباطی، خودآگاهی، تصمیم گیری و همدلی در دانش آموزان نیز فراهم شود؟ یافته های تحقیق نشان داد که بهبود کیفیت فرآیند یاددهی-یادگیری، بازنگری در محتوای درسی، تقویت نقش معلمان به عنوان الگوهای اجتماعی و ایجاد محیط یادگیری مشارکتی، می تواند به شکل چشمگیری در رشد اجتماعی، مسئولیت پذیری و آمادگی دانش آموزان برای زندگی مدنی موثر باشد. در مجموع، آموزش و پرورش با تکیه بر رویکردهای نوین تربیتی و پرورش ارزش های اخلاقی و اجتماعی، نقشی کلیدی در تربیت شهروندان متعهد، آگاه و کارآمد ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، مهارت های زندگی ، مسئولیت پذیری اجتماعی ، یادگیری اجتماعی ، رشد شخصیت ، پرورش اخلاقی