نقش آموزش عاطفی–اجتماعی در کاهش اضطراب و پرورش تاب آوری دانش آموزان

تحولات پر شتاب اجتماعی و فشارهای تحصیلی در دهه اخیر موجب افزایش چشمگیر اضطراب و کاهش تاب آوری دانش آموزان شده است؛ مسئله ای که نظام آموزشی را با چالش های روانی–عاطفی تازه ای روبه رو کرده است. در چنین شرایطی، آموزش عاطفی–اجتماعی (SEL) به عنوان راهبردی انسان محور، توانایی ارتقاء سلامت روان، خودمهارگری و تعامل موثر را فراهم می سازد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش آموزش عاطفی–اجتماعی در کاهش اضطراب و پرورش تاب آوری دانش آموزان، بر اساس الگوی بومی «معرفت، محبت و عمل» بود. روش پژوهش از نوع توصیفی–تحلیلی است که با تکیه بر مطالعات نظری و تحلیل محتوای پژوهش های مرتبط انجام شد. یافته ها نشان دادند که مولفه های معرفتی موجب افزایش آگاهی هیجانی و خودتنظیمی شناختی می شوند، بعد محبت روابط بین فردی و حس تعلق به مدرسه را بهبود می بخشد و بعد عملی موجب تثبیت مهارت های مقابله ای و تاب آوری پایدار می گردد. تلفیق سه وجهی این مولفه ها الگویی منسجم برای کاهش اضطراب و ارتقای سلامت روانی–تحصیلی در چارچوب تعلیم و تربیت ایرانی–اسلامی ارائه می دهد. در مجموع، نتایج پژوهش تاکید می کند که مدرسه ای کارآمد زمانی تحقق می یابد که معرفت در اندیشه، محبت در دل و عمل در رفتار متجلی شود.

کلیدواژه ها:

آموزش عاطفی–اجتماعی ، اضطراب ، تاب آوری ، معرفت ، محبت ، عمل ، تعلیم و تربیت.