نقش تبیین کننده مربی پرورشی در ارتقاء علاقه و اشتیاق دانش آموزان دوره ابتدایی به مدرسه (مطالعه موردی: دبستان عدالت سراوان)

هدف از این پژوهش، تبیین نقش محوری و چندگانه مربیان پرورشی در تقویت مولفه های علاقه و اشتیاق دانش آموزان مقطع ابتدایی به محیط مدرسه است. علاقه به مدرسه، به عنوان یک متغیر چندبعدی (شامل جنبه های رفتاری، هیجانی و شناختی)، پیش نیاز حیاتی برای یادگیری موثر و پیشرفت تحصیلی است. مربی پرورشی در مدارس ابتدایی، همچون دبستان عدالت سراوان، نقشی فراتر از آموزش های صرفا دینی دارد و به عنوان یک تسهیل گر عاطفی و اجتماعی عمل می کند. نتایج مرور پیشینه پژوهشی فارسی حاکی از آن است که فعالیت های پرورشی، به ویژه برنامه های فوق برنامه، تفریحی و مشارکت محور، تاثیر بسزایی در ایجاد فضای شاد، پویا و امن دارند. یافته ها نشان می دهد که نقش مربی در: ۱) الگوسازی رفتاری مثبت و مهربانانه، ۲) کشف و پرورش استعدادها و علایق، و ۳) تقویت هویت اجتماعی و دینی دانش آموزان از طریق روش های متناسب با سن (مانند بازی، قصه و سرود)، به طور مستقیم و غیرمستقیم بر حس تعلق، خودپنداشت مثبت و انگیزه درونی دانش آموز برای حضور فعال و مستمر در مدرسه تاثیر می گذارد. کمبود مربی توانمند، نداشتن برنامه مدون و عدم هماهنگی با نیازهای دانش آموزان به عنوان آسیب های این حوزه مطرح است. لذا، پژوهش حاضر با هدف ارائه یک مدل کاربردی، بر این فرضیه تاکید دارد که سطح توانمندی و عملکرد مربی پرورشی، با ارتقاء کیفیت فعالیت های پرورشی، به طور معناداری علاقه دانش آموزان به مدرسه را بهبود می بخشد. این یافته ها برای مدیران و سیاست گذاران آموزشی در جهت ارتقاء جایگاه و توانمندسازی مربیان پرورشی از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

کلیدواژه ها:

مربی پرورشی ، علاقه به مدرسه ، اشتیاق تحصیلی ، دبستان ابتدایی ، فعالیت های پرورشی ، هویت اجتماعی ، تربیت دینی