ارزیابی چرخه حیات پروژه های روسازی خطوط ریلی با رویکرد توسعه پایدار

پروژه های احداث خطوط ریلی به عنوان بخشی از زیرساخت های حمل و نقل، پایدار نقش کلیدی در کاهش آلاینده های کربنی و توسعه اقتصادی ایفا می کنند. با این حال، فرآیند ساخت و بهره برداری از راه آهن می تواند تاثیرات زیست محیطی قابل توجهی در پی داشته باشد. در این مقاله با بهره گیری از روش ارزیابی چرخه حیات (LCA) به بررسی جامع اثرات زیست محیطی پروژه های ریلی از مرحله استخراج مواد اولیه تا پایان عمر مفید خطوط پرداخته شده و شاخصهایی نظیر پتانسیل گرمایش جهانی (GWP)، مصرف تجمعی انرژی غیرقابل تجدید (nrCED) و پتانسیل اسیدی شدن (AP) مورد توجه بوده است. هدف اصلی شناسایی مراحل پرمصرف و پرآلاینده در طول عمر پروژه و ارائه راهکارهایی جهت بهینه سازی طراحی و نگهداری در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که مرحله بهره برداری و نگهداری، بیشترین سهم در اثرات زیست محیطی را دارد و افزایش عمر مفید اجزای روسازی می تواند تا بیش از ۳۰ درصد در کاهش اثرات کربنی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی چرخه حیات ، توسعه پایدار ، روسازی ، ریلی ، زیرساخت حمل و نقل ، اثرات زیست محیطی