معماری عصب محور در توسعه شهری طراحی محیط های کاری هوشمند برای بهینه سازی بهره وری و سلامت روانی

این مقاله به تحلیل تاثیر معماری عصب محور بر توسعه شهری با تمرکز بر طراحی محیطهای کاری هو وشمند در شهر اصفهان میپردازد و هدف اصلی،آن بهینه سازی بهره وری و سلامت روانی کارکنان است. معماری عصب محور به عنوان یک رشته میان رشته ای، با تلفیق اصول معماری و علوم اعصاب، بر طراحی فضاهایی تاکید دارد که فعالیتهای مغزی، از جمله تنظیم هورمون کورتیزول عملکرد،آمیگدال و قشر پیشانی را بهبود میبخشد. روش پژوهش مبتنی بر تحلیل مضمون با استفاده از چارچوب ا سترلینگ و نرم افزار اطلس تی پار سی اجرا شده است. دادهها از طریق ۲۰ مصاحبه با کارشناسان و کارمندان ۳ گروه کانونی، و تحلیل ۷ سند معماری در مناطق مختلف اصفهان (مانند مناطق تاریخی و صنعتی جمع آوری شده اند. نتایج، شامل مضمونهایی چون تنظیم ریتم شبانه روزی با نورپردازی هوشمند طیف ۳۵۰۰-۵۰۰۰ کلوین)، کاهش بار شناختی از طریق مبلمان ارگونومیک، و باز سازی منابع شناختی با استراحت های کوتاه (۱۰) دقیقه هر ۹۰ دقیقه "، با ضریب اعتبار محتوا ۰٫۴۸، از اعتبار قابل قبول برخوردارند. این یافته ها با اصول توسعه پایدار شهری در ابعاد زیست محیطی اجتماعی و اقتصادی هم را ستا بوده و پتانسیل کاهش هزینه های اجتماعی و افزایش کیفیت زندگی را نشان میدهند. با این حال چالشهایی نظیر هزینه های اولیه و نیاز به آموزش کارکنان شناسایی شده است. پیشنهادات شامل تدوین سیاستهای محلی توسط شهرداری، تشکیل کنسرسیوم میان رشته ای معماران عصب شناسان و سیاست گذاران)، و اجرای پروژه های پایلوت در مناطقی مانند جلفا برای ارزیابی اثرات بلندمدت است. این پژوهش معماری عصب محور را به عنوان رویکردی نوین برای ارتقای پایداری و بهزیستی شهری در اصفهان تایید کرده و راهکارهای عملی برای ادغام آن در برنامه ریزی شهری ارائه میدهد.

کلیدواژه ها:

معماری عصب محور ، توسعه پایدار شهری ، طراحی محیط های کاری هوشمند ، بهره وری ، سلامت روانی ، شهر اصفهان