بازاندیشی آموزش شهرسازی در بستر شهرهای در حال توسعه

برنامه ریزی شهری به عنوان یک حوزه شبکه ای از حکمرانی می تواند نقش مهمی در فرآیند استعمارزدایی از آموزش برنامه ریزی و شکل دهی مسیرهایی به سوی برابری شهری ایفا کند. آموزش برنامه ریزان با توانمندیهایی برای مواجهه با فرآیندهای پیچیده اجتماعی-اقتصادی، محیط زیستی و سیاسی که نابرابری را شکل می دهند، مستلزم درگیر شدن انتقادی با دانش ها و شیوه های مختلف شهری در فرایند یادگیری آنان است. پژوهش های پیشین نشان داده اند که شهرهای جنوب جهانی با کمبودهای شدید کمی روش های آموزشی منسوخ و کاستی های کیفی را در آموزش برنامه ریزی شناسایی کرده اند. علاوه بر این، اقتصاد سیاسی و شیوه های آموزشی اتخاذ شده در برنامه های آموزش عالی اغلب بازتولید کننده تصورات سیاسی غرب محور از برنامه ریزی هستند که به نوبه خود نابرابری شهری را بازتولید می کنند. بسیاری از موسسات آموزشی در جنوب جهانی همچنان به تدریس دستورکارهای استعمارگرایانه ادامه می دهند و در شناسایی شیوه های برنامه ریزی روزمره ای که شهرها بر اساس آن ساخته و مدیریت می شوند، ناکام مانده اند. این مقاله با بررسی انتقادی توزیع شبکه های آموزش عالی در سطح منطقه ای و جهانی و نقش آنها در استعمارزدایی از آموزش برنامه ریزی به درک بهتر رابطه میان آموزش برنامه ریزی و نابرابری های شهری کمک می کند. تحلیل مقاله بر پایه مرور، ادبیات، داده های کمی و کیفی از شبکه های برنامه ریزی و آموزش برنامه ریزی، جغرافیای این شبکه ها را بررسی می کند تا موضوعاتی چون زبان میراث استعماری و سلطه پایتخت ها را برجسته سازد؛ مسائلی که از جمله عوامل بازدارنده در مسیر گشودن فضا برای گفتمان ها و شیوه های متکثر هستند. بر پایه درکی روشن تر از حوزه شبکه ای برنامه ریزی شهری در آموزش عالی و تلاش های جاری برای گشودن تصورات سیاسی و روش شناسی های نوین، مقاله فضای نوظهوری را برای توانمندسازی برنامه ریزان جهت تحقق برابری شهری در مقیاس وسیع پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

استعمارزدایی از برنامه ریزی ، جنوب جهانی ، آموزش عالی ، برابری شهری ، آموزش برنامه ریزی شهری