عدالت محیط زیستی در اکولوژی شهری: دسترسی عادلانه به فضاهای سبز و خدمات اکوسیستمی

این مقاله مروری به تلاقی عدالت زیست محیطی و بوم شناسی شهری پرداخته و بر دسترسی عادلانه به فضاهای سبز و خدمات اکوسیستمی در شهرهای جهان تمرکز می کند. شهرنشینی فزاینده نیاز به فضاهای سبزی را که مزایای حیاتی مانند بهبود کیفیت هوا، سلامت روان و انسجام اجتماعی فراهم می آورند دو چندان ساخته است. با این حال، دسترسی به این فضاها اغلب نابرابر است و جوامع کم درآمد و اقلیت ها به طور نامتناسبی از این امکانات محروم می مانند. در این مقاله ادبیات موجود درباره چارچوب مفهومی عدالت زیست محیطی در بافت شهری، اهمیت فضاهای سبز، توزیع آنها و خدمات اکوسیستمی که ارائه می دهند، مرور و ترکیب شده است. در کنار مطالعات موردی، مواردی از دسترسی ناعادلانه به فضاهای سبز برجسته و سیاست هایی که هدفشان ارتقای عدالت است، ارزیابی می شوند. یافته ها نشان می دهد که نابرابری های مکانی در دسترسی به فضاهای سبز بازتابی از نابرابری های اجتماعی گسترده تری است که عوامل اقتصادی، سیاسی و تاریخی بر آن تاثیر دارند. خدمات اکوسیستمی، از جمله جذب کربن و مدیریت آب های سطحی، در مناطق حاشیه ای به درستی ارزش گذاری نشده و این مسئله بی عدالتی زیست محیطی را تشدید می کند. مباحث این پژوهش بر لزوم برنامه ریزی شهری یکپارچه که اولویت را به برابری می دهد تاکید دارد و در عین حال، کاستی های پژوهش های منطقه ای و داده های طولی را نیز خاطرنشان می سازد. نتیجه گیری مقاله حاکی از آن است که دستیابی به عدالت زیست محیطی نیازمند همکاری مستمر سیاست گذاران، برنامه ریزان و جوامع شهری است تا اطمینان حاصل شود که همه ساکنان شهر از فضاهای سبز و خدمات آنها بهره مند می شوند. پیشنهادها شامل برنامه ریزی مشارکتی، به روزرسانی مقررات و به کارگیری فناوری های نوین برای پایش دسترسی است. این مقاله با پیوند مزایای زیست محیطی و برابری اجتماعی در گفتمان توسعه پایدار شهری مشارکت کرده و بر رویکردی جامع در پیشبرد سرسبزی شهری تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

عدالت محیط زیستی ، اکولوژی شهری ، دسترسی عادلانه ، فضاهای سبز ، خدمات اکوسیستمی