نقش هنر مینیاتور ایرانی در بازنمایی داستانها و فرهنگ شفاهی اسلامی

هنر مینیاتور ایرانی به عنوان یکی از مهمترین سبکهای هنری تاریخ اسلامی نقش بنیادینی در بازنمایی داستانها و حفظ فرهنگ شفاهی اسلامی داشته است. این پژوهش با هدف تحلیل عناصر بصری و نمادهای مینیاتور در روایت داستانهای تاریخی و ادبی ایرانی، روشهای کاربرد این هنر در انتقال پیامهای چندلایه را بررسی می کند. مسئله اصلی تحقیق، شناسایی چالش های درک عمیق ارتباط میان ساختارهای تصویری مینیاتور و روایت های داستانی است، زیرا مطالعات گذشته بیشتر به توصیف ظاهری آثار پرداخته اند. روش تحقیق کیفی و تحلیلی توصیفی با استفاده از منابع کتابخانه ای و مطالعه موردی آثار منتخب دوره های صفویه و زنده رودی صورت گرفته است. یافته های تحقیق نشان می دهد که هنرمندان مینیاتور از ترکیب بندی های ناهمگون رنگهای نمادین مانند سبز به عنوان نماد زندگی و قرمز به عنوان ایثار و جایگذاری شخصیت ها در فضاهای نمادین برای تقویت داستان پردازی استفاده کرده اند به گونه ای که هر عنصر بصری نه تنها نقش تزئینی دارد بلکه حامل پیامهای فرهنگی اخلاقی و تاریخی است. همچنین تکرار الگوهای هنری در آثار مختلف پیوند عمیق میان مینیاتور و ادبیات کلاسیک ایرانی را آشکار می کند. نتیجه گیری تحقیق برجسته می کند که مینیاتور نه فقط یک هنر تزئینی بلکه یک زبان بصری چندلایه است که با تلفیق عناصر هنری و ادبی، تاریخچه فرهنگی ایران را به نسل های بعدی منتقل می کند. این مطالعه می تواند زمینه ساز بررسی های بیشتر در زمینه ارتباط بین هنر و ادبیات در فرهنگ ایرانی باشد.

کلیدواژه ها:

مینیاتور ایرانی ، هنر ، اسلامی ، فرهنگ شفاهی ، بازنمایی داستانها ، هنر سنتی ایران