تلفیق سنت و مدرنیته در معماری: عمارت حاج محمود در ابوالفارس، رامهرمز

عمارت حاج محمود واقع در روستای ابوالفارس شهرستان رامهرمز و متعلق به دهه ۱۳۳۰ هجری شمسی نمونه ای شاخص از معماری روستایی در دوران پهلوی دوم است. این پژوهش با هدف تحلیل ساختار، فضایی ویژگی های کالبدی و تاثیر تحولات تاریخی و صنعتی بر الگوهای معماری این بنا انجام شده است. بررسی دقیق، پلان، نوع مصالح مورد استفاده، شیوه های سازه ای، تزیینات و نحوه پاسخگویی به اقلیم گرم و خشک منطقه نشان می دهد که در این عمارت تداوم سنت های معماری گذشته با انعطاف نسبت به تحولات مدرن ترکیب شده است. از جمله ویژگی های مهم بنا می توان به استفاده همزمان از مصالح سنتی چون گچ و خاک در کنار مصالح جدیدتر مانند آهن و فلزات صنعتی اشاره کرد؛ که این امر نشان دهنده ورود تدریجی فناوری های نو به معماری روستایی ایران در نیمه قرن چهاردهم شمسی است. همچنین، عناصر فضایی چون ایوان، ستون دار راهرو و دالان، و تزیینات گچی با نقوش سنتی یادآور سبک معماری قاجاری بوده و بیانگر تلاش برای حفظ هویت محلی در برابر دگرگونی های اجتماعی و اقتصادی آن دوره است. یافته های تحقیق نشان می دهد که این بنا نه تنها در هماهنگی با شرایط اقلیمی منطقه طراحی شده بلکه نمایانگر گذار تدریجی از سنت به مدرنیته در بافت روستایی جنوب غرب ایران نیز هست.

کلیدواژه ها:

معماری روستایی ، ابوالفارس ، رامهرمز ، دوره قاجار ، پهلوی دوم ، مصالح بوم آورد ، صنعت نفت ، تزیینات سنتی ، الگوهای محلی