ارائه راهکارهای افزایش حس تعلق به مکان در میان ساکنین ساختمانهای مسکونی بلندمرتبه در کلانشهر تهران بر اساس رویکرد نشانه شناسی

امروزه با افزایش روز افزون جمعیت در کلانشهرها شاهد توسعه بلندمرتبه سازی به ویژه در بستر کلان شهرهایی نظیر تهران می باشیم. این مهم بر کیفیت سطح زندگی کاربران آن تاثیر بسزایی داشته است که از جمله آنها می توان به معضلات اجتماعی متعدد، محدودیت های فضایی و عدم رضایت مندی کاربران ساختمانهای مذکور اشاره نمود. از طرفی یکی از اثرات زندگی در ساختمانهای بلندمرتبه با تراکم جمعیت بالا، ضعیف شدن پیوندهای اجتماعی بین ساکنین است که خود زمینه ساز کاهش ارتباطات پایدار و حس تعلق به مکان در میان کاربران می گردد. از این رو پژوهش پیش رو بر آن است تا به ارائه راهکارهای افزایش حس تعلق به مکان در میان ساکنین ساختمان های مسکونی بلندمرتبه در کلانشهر تهران بر اساس رویکرد نشانه شناسی بپردازد. این پژوهش از نوع تحقیقات کیفی از منظر روش شناسی توصیفی-تحلیلی باشد. بر اساس نتایج پژوهش، راهکارهایی چون؛ افزایش کاربری های مختلط سازگار و تنوع در کاربری های زمین در مجاورت ساختمان مسکونی بلندمرتبه، بکارگیری مصالح و عناصر نوستالژیک هویت به جهت ایجاد خاطره انگیزی و تحریک ساکنین به تعاملات هر چه بیشتر و حس تعلق به مکان، رعایت سلسله مراتب دسترسی تناسبات انسانی و تفکیک قلمروهای خصوصی، نیمه خصوصی و عمومی، طراحی مجموعه ای از فضاهای سبز در فضای داخلی بام و نمای ساختمان مسکونی بلندمرتبه به منظور ارتباط هر چه بیشتر کاربران با فضای سبز و طبیعت و... در افزایش حس تعلق به مکان در ساختمان های مسکونی بلندمرتبه کاربردی می باشند.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، نشانه شناسی ، تعاملات اجتماعی ، ساختمان مسکونی بلندمرتبه