مقایسه خانه های بیماران خودایمنی با مراکز درمانی پرتنش از منظر روان درمانی محیط محور

بیماری های خودایمنی با نوسانات روان جسمی همراه هستند و شرایط محیط درمانی نقش پررنگی در کیفیت مراقبت از این بیماران ایفا می کند. توجه به اصول روان درمانی محیط محور رشد قابل توجهی داشته و نشان داده است که طراحی فضاهای درمانی می تواند بر تجربه روان شناختی بیماران تاثیر گذار باشد. اگرچه بسیاری از مطالعات بر اثربخشی داروها و الگوهای رفتاری در مدیریت بیماری های خودایمنی تمرکز دارند، اما نقش ساختار فیزیکی و فضای مراقبتی در سلامت روانی بیماران کمتر بررسی شده است. به ویژه مقایسه ای جامع میان خانه های مراقبتی خانه بیماران (خودایمنی) و مراکز درمانی پرتنش از منظر روان درمانی محیطی تاکنون ارائه نشده است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر ویژگی های محیطی دو نوع فضای درمانی، خانه بیماران خودایمنی و مراکز درمانی پرتراکم بر شاخص های روانی مانند اضطراب، احساس کنترل، کیفیت خواب و همکاری درمانی بیماران مبتلا به اختلالات خودایمنی است. یافته ها نشان می دهند که خانه های مراقبتی، به واسطه طراحی خلوت، حضور عناصر طبیعی، نور کنترل شده و سکوت درمانی، کاهش چشمگیری در میزان اضطراب و افزایش مشارکت روانی بیماران در روند درمان را به دنبال دارند. در مقابل، مراکز پرتنش با استرس محیطی بیشتر، اثرات منفی بر احساس آرامش بیماران بر جای گذاشته اند. نتایج این پژوهش تاکید می کند که طراحی محیط درمانی باید بخشی از پروتکل مراقبتی بیماران مزمن تلقی شود. رویکرد روان درمانی محیط محور می تواند در قالب دستورالعمل های معماری درمانی و سیاست های سازمانی سلامت وارد شود تا روند بهبود بیماران خودایمنی در کنار درمان دارویی، بهبود یابد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی محیط محور ، بیماران خودایمنی ، اضطراب ، درمانی ، طراحی درمان محور ، فضاهای آرام بخش