مولفه های طراحی مسکن با رویکرد عشق و عاطفه در حکمت متعالیه صدرایی

خانه در فرهنگ اسلامی ایرانی فراتر از سرپناهی، فیزیکی مکانی برای پرورش، روح ارتباط عاطفی و تجلی ارزش های متعالی است. با این حال، معماری معاصر ایران عمدتا از بعد عملکردی به مسکن پرداخته و به ساحتهای عاطفی، معنوی و زیبایی شناختی بی توجه مانده است. این پژوهش با هدف بررسی جایگاه مفاهیم عشق و عاطفه در طراحی مسکن از منظر حکمت متعالیه ملاصدرا انجام شده است. روش تحقیق کیفی بوده و با استفاده از تحلیل منابع، فلسفی معماری و مطالعات تطبیقی انجام گرفته است. یافته ها نشان می دهد اصول حکمت متعالیه همچون وحدت در کثرت عشق به عنوان جوهره وجود، خیال، تجلی و زیبایی به مثابه ظهور وجود می تواند پایه گذار الگویی نوین در طراحی فضاهای مسکونی باشد. در این الگو، مسکن صرفا فضایی برای زیستن نیست بلکه بستری برای تعالی، روح رشد عاطفه و تقویت دلبستگی به خانه و اجتماع محسوب می شود. این تحقیق در تلاش است تا با تلفیق حکمت صدرایی و معماری، مسکن اصول طراحی فضاهای عاطفه محور و عشق مدار را برای ارتقاء کیفیت زندگی معاصر معرفی نماید.

کلیدواژه ها:

معماری ، مسکن ، عشق ، عاطفه ، حکمت متعالیه ملاصدرا ، زیبایی شناسی صدرایی ، طراحی معناگرا