معماری عشق محور در مسکن معاصر: الگویی از سکونتگاههای انسانی بر پایه حکمت ملاصدرا

خانه در فرهنگ ایرانی اسلامی فراتر از کارکرد، فیزیکی مفهومی معنوی و عاطفی دارد که ارزشهای دینی سنتی و اجتماعی را در خود جای میدهد. با این حال معماری معاصر ایران کمتر به ابعاد عاطفی و روحی پرداخته است که منجر به کاهش حس تعلق و افزایش اضطراب در ساکنان شده است. این پژوهش با هدف طراحی سکونتگاهی در تبریز با بهره گیری از رویکرد عشق شناسی ملاصدرا، تلاش میکند مفاهیم عشق و عاطفه را به معیارهای طراحی مسکن تبدیل کند. مطالعه در سه مرحله انجام شد (۱) تحلیل نظری مفاهیم عشق و زیبایی در حکمت متعالیه و استخراج مولفههای فرمی و محتوایی مرتبط با معماری (۲) بررسی خانههای صفوی و ارزیابی میزان انطباق آنها با دیدگاههای ملاصدرا و (۳) تدوین اصول طراحی و ارائه آلترناتیو منتخب در سه مقیاس خرد (خانه) میانه واحد همسایگی) و کلان (مرکز محله) نتایج نشان میدهد که ملاصدرا عشق را در سه مرتبه حقیقی عفیف و شهوانی و پنج بعد عشق به وجود، خدا، مخلوقات، خود و حقیقت تعریف می.کند در این،پژوهش عشق عفیف به عنوان شاخص اصلی در طراحی در نظر گرفته شد همچنین زیبایی از منظر ملاصدرا در دو جنبه ظاهری (فرمی) و باطنی محتوایی طبقه بندی شد مولفههای زیبایی محتوایی شامل اعتدال، حسن خلق عفت، شهامت و انسجام ذهنی بوده و مولفههای زیبایی فرمی شامل تناسبات تعادل،بصری نورپردازی،رنگ هنرهای تزیینی و ارتباط با طبیعت است.

کلیدواژه ها:

معماری مسکونی ، عشق شناسی ملاصدرا ، حکمت متعالیه ، زیبایی شناسی ، عاطفه در معماری