نقش بازآفرینی شهری در احیای بستر معماری فضاهای عمومی آسیب دیده از بحران های زیست محیطی (مطالعه موردی: شهر اهواز)

فضاهای عمومی شهری به عنوان عناصر کلیدی ساختار اجتماعی و کالبدی، شهر در مواجهه با بحرانهای زیست محیطی به شدت آسیب پذیرند. با گسترش پدیده هایی همچون آلودگی هوا، خشکسالی و ریزگردها، کیفیت و کارکرد این فضاها در بسیاری از شهرهای ایران با اختلال مواجه شده است. پژوهش حاضر با رویکردی نظری و تحلیلی به بررسی ظرفیت های بازآفرینی شهری در احیای فضاهای عمومی آسیب دیده از بحرانهای محیط زیستی می پردازد. در این راستا با تکیه بر مرور نظام مند ادبیات تخصصی، سیاستی و نظریه های مرتبط با تاب آوری شهری، تلاش شده است تا چارچوبی مفهومی برای مداخلات بازآفرینانه در فضاهای عمومی ارائه گردد. شهر اهواز به عنوان مطالعه موردی انتخاب شده است تا نشان دهد چگونه بازآفرینی شهری می تواند در بستر بحرانهای محیط زیستی به ابزاری برای ارتقاء کیفیت فضاهای عمومی و افزایش تاب آوری شهری تبدیل شود. نتایج تحقیق بیانگر آن است که بازآفرینی موفق فضاهای عمومی نیازمند یکپارچگی با لحاظ ملاحظات محیط زیستی، مشارکت اجتماعی و بهره گیری از الگوهای بومی بازآفرینی است. در پایان راهبردهایی چون بازطراحی اقلیمی، فضاها تقویت زیرساخت های سبز و ارتقاء نقش جامعه محلی در فرآیند بازآفرینی به عنوان الزامات کلیدی پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، معماری ، فضاهای عمومی ، بحران های زیست محیطی ، تاب آوری شهری ، اهواز