نقش معماری و هنر خیابانی در ارتقای سرزندگی شهری تحلیل تطبیقی نمونههای جهانی و ارائه الگو متناسب با فرهنگ و شرایط محلی

سرزندگی شهری به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار شهری متاثر از عوامل، کالبدی، اجتماعی و فرهنگی است. این پژوهش با هدف تبیین نقش مولفه های معماری و هنر خیابانی در ارتقای سرزندگی شهری، به روش ترکیبی تحلیل محتوای کیفی و مطالعه موردی (تطبیقی انجام شده است. یافتههای تحقیق نشان میدهد که تلفیق هدفمند معماری انسان محور با هنر خیابانی میتواند تا ۴۰ بر افزایش تعاملات اجتماعی و ٪۳۵ بر جذب گردشگر موثر باشد مطالعه نمونههای موفق جهانی مانندهای لاین نیویورک High Line) و محله وینوود میامی Wynwood Walls موید آن است که رویکردهای یکپارچه در طراحی فضاهای عمومی، شاخصهای سرزندگی شامل پویایی اجتماعی هویت مکانی و رونق اقتصادی را به طور قابل توجهی بهبود میبخشد. این مقاله با تحلیل تطبیقی این تجارب و تطبیق آنها با شرایط بومی ایران الگویی سه بعدیشامل لایه های کالبدی (طراحی،فیزیکی عملکردی کاربریهای (ترکیبی) و معنایی هویت سازی (هنری ارائه میدهد که میتواند به عنوان چارچوبی جامع در برنامه ریزیهای آتی شهری مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

سرزندگی شهری ، هنر ، خیابانی ، طراحی شهری یکپارچه ، بازآفرینی شهری ، هویت مکانی ، توسعه پایدار شهری