معماری حماسی و بازآفرینی هویت: واکاوی نقش اسطوره زمان و مکان در معماری معنادار ایران

در جهانی که سرعت و تکنولوژی به جای عمق و معنا نشسته اند بحران هویت فرهنگی به یکی از چالشهای اساسی معماری معاصر بدل شده است. این مقاله با تکیه بر رویکردی معناگرا و انتقادی تلاش دارد تا از دل شاهنامه فردوسی - به مثابه متن بنیادین حافظ هویت ایرانی - به اصولی برای بازآفرینی معماری هویتی در بستر جهانی شدن دست یابد. در این مسیر معماری نه تنها به مثابه کالبدی، فیزیکی بلکه به عنوان زبان بیانگر تاریخ فرهنگ و زمان تحلیل می شود از رهگذر پیوند مفاهیم فلسفی فردوسی با نظریه «کیفیت بینام الکساندر معماری حماسی - هویتی به عنوان الگویی برای احیای، معنا، کرامت و حافظه جمعی در فضاهای شهری و عمومی بازتعریف می شود. نمونه پژوهی میدان نقش جهان، به عنوان تجسم عینی این همنشینی میان قدرت، مردم، بازار و قدسیت، نشان می دهد که چگونه معماری می تواند تجلی گاه هویت فرهنگی باشد؛ نه در تقابل با جهانی شدن بلکه به عنوان بدیلی عمیق و ریشه دار در دل آن یافته های این مقاله چشم اندازی نوین به معماری معاصر ارائه می دهند؛ معماری ای که از دل اسطوره و تاریخ به اکنون بازمی گردد و از طریق آفرینش مکان های معنادار به احیای پیوندهای گسسته ی هویت جمعی مدد می رساند.

کلیدواژه ها:

معماری معناگرا ، شاهنامه ، تاریخ ، فرهنگ ، حکمت ، ایرانی ، هویت فرهنگی ، جهانی شدن