مدیریت رواناب سطحی در طراحی معماری شهری پایدار با استفاده از زیرساخت سبز و فناوریهای هوشمند مدرن

گسترش شهرها همراه با افزایش سطوح نفوذناپذیر و زیرساختهای فرسوده و نیز تغییر الگوهای بارش در اثر تغییرات اقلیمی، چالشهای متعددی در زمینه مدیریت رواناب سطحی به همراه آورده است. این مقاله مروری به صورت انتقادی به بررسی نقش طراحی معماری شهری پایدار در تلفیق زیرساخت سبز (GI) و فناوریهای هوشمند مدرن برای کاهش خطرات ناشی از رواناب سطحی و همچنین ایجاد مزایای زیست محیطی اجتماعی و اقتصادی میپردازد. ابتدا راهکارهای اساسی زیرساخت سبز همچون بام سبز باغهای، بارانی سطوح نفوذپذیر و تالابهای مصنوعی مرور میشود. سپس، کاربرد راه حلهای هوشمند در مدیریت سیلاب، شهری از جمله حسگرهای، آنی سیستمهای کنترل تطبیقی و فناوری های مبتنی بر اینترنت اشیا (IoT) بررسی میگردد. بررسیها نشان میدهد که ترکیب راهکارهای سبز و سامانه های هوشمند باعث کاهش قابل توجه، رواناب بهبود کیفیت آب و ارتقای پایداری اکولوژیک میشود. مطالعه ی موانع اصلی اعم از عدم تطابق، قوانین هزینههای، اولیه چالشهای فنی و نیاز به نگهداری بلندمدت بخش مهمی از این مرور را تشکیل میدهد در پایان الگوهای ترکیبی پیشنهاد میشود که با همکاری، معماران، مهندسان، سیاست گذاران و ذی نفعان محلی میتواند منجر به شکل گیری شهرهایی مقاومتر و سازگارتر در برابر تغییرات اقلیمی شود. این مقاله در نهایت نتیجه میگیرد که طراحی یکپارچه و همزمان راهکارهای طبیعی و فناوریهای داده، محور راهکار مناسبی برای مدیریت رواناب سطحی در بافت شهری امروز و آینده خواهد بود.

کلیدواژه ها:

رواناب سطحی ، زیرساخت ، سبز ، فناوری هوشمند ، طراحی شهری پایدار ، مدیریت آب باران ، معماری