تاثیر استفاده از مصالح بوم آورد در معماری پایدار روستایی در اقلیم سرد کوهستانی

در سالهای اخیر، توجه به مفهوم معماری پایدار در جوامع روستایی به ویژه در کشورهایی با اقلیمهای خاص، اهمیت فزاینده ای پیدا کرده است. یکی از ارکان مهم معماری پایدار استفاده از مصالح بوم آورد است؛ مصالحی که از منابع محلی تامین می شوند و به طور طبیعی با محیط زیست، فرهنگ و شرایط اقلیمی منطقه سازگار هستند. این مقاله با هدف تاثیر استفاده از مصالح بوم آورد در ارتقاء پایداری معماری روستایی در ایران تدوین شده است. روش تحقیق بررسی به صورت توصیفی-تحلیلی و با رویکرد کیفی انجام شده و بر تحلیل نمونه های موردی از سه روستای کوهستانی و سردسیر کشور ماسوله، کندوان و ابیانه تمرکز دارد. داده ها از منابع کتابخانه ای، مقالات علمی، تصاویر ماهواره ای و گزارش های میدانی استخراج شده اند. نتایج حاکی از آن است که مصالح بومی مانند خشت، چوب، سنگ و کاهگل نه تنها در کاهش مصرف انرژی و سازگاری با اقلیم موثرند، بلکه موجب تقویت هویت فرهنگی، کاهش هزینه های ساخت و ساز و مشارکت بیشتر ساکنان در فرآیند ساخت می شوند. در مجموع، بازگشت به استفاده هوشمندانه از مصالح بوم آورد، گامی موثر در جهت پایداری محیطی، اجتماعی و اقتصادی در بافت های روستایی به شمار می رود.

کلیدواژه ها:

مصالح بوم آورد ، معماری پایدار ، توسعه روستایی ، محیط زیست ، انرژی ، اقلیم