بررسی نقش فضاهای عملکردی در ارتقای یادگیری دانشجویان معماری

یادگیری یک پدیده ی اجتماعی مبتنی بر تولید و انتقال دانش است که به واسطه ی ارتباط شکل می گیرد، چنانچه این ارتباط در فضای فیزیکی مناسبی صورت گیرد موجب افزایش فرصتهای یادگیری میشود یکی از جنبه های یادگیری در معماری یادگیری براساس دانش تجربی است. کسب،تجربیات یادگیریهای مشاهده ای و مراودات اجتماعی در یادگیری دانشجویان اهمیت بسیاری دارد دانشکدههای،معماری یکی از مهمترین مراکز آموزشی در عرصه ی معماری میباشند که در زمینه کسب دانش تواناییهای لازم برای ایجاد فضاهای انسان ساخت و نقد و بررسی آثار معماری فعالیت مینمایند. دروس این رشته در دو بخش نظری و عملی تدریس میگردد؛ آموزش دروس عملی با حضور درکارگاهها و یادگیری از طریق مشاهده امکان پذیر است؛ در حال حاضر دانشکده های معماری با کمبود یا ضعف فضاهای عملکردی آموزشی مواجه هستند. پرسش اصلی در این پژوهش این است که فضاهای عملکردی، چگونه میتوانند بر ارتقای یادگیری دانشجویان تاثیرگذار باشند پژوهش حاضر به دنبال ارائه ویژگیهایی از فضاهای عملکردی است که بتواند موجبات ارتقای یادگیری دانشجویان را فراهم آورد نوع پژوهش کاربردی بوده و روش پژوهش از نوع تحلیلی توصیفی است. گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و کتابخانه ای، انجام شده است. یافتهها نشان داد مولفه های آسایش محیطی، اجتماع پذیری انعطاف پذیری تناسبات سلسله مراتب و خوانایی در فضاهای عملکردی مانند کارگاههای معماری از عوامل موثر در ارتقای یادگیری دانشجویان هستند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که رابطه ی معناداری بین مولفه های یادشده و ارتقای یادگیری دانشجویان وجود دارد.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، تجربه ، فضاهای عملکردی ، مولفه های محیطی