نگاه عرفانی به "دنیای بدون من": فنا در حق و رهایی از خودبینی

این مقاله با رویکرد تحلیلی و تفسیری به بررسی مفهوم «دنیای بدون من» در عرفان اسلامی می پردازد و نقش فنا در حق و رهایی از خودبینی را در توسعه تجربه های معنوی انسان تحلیل می کند. خودبینی، تمرکز افراطی بر «من» و هویت شخصی، از دیدگاه عرفان مانعی جدی در مسیر تعالی روح و انس با حقیقت الهی است. مطالعه متون عرفانی و آثار برجسته عرفا نشان می دهد که فنا در حق، با کاهش خودمحوری و تقویت حس وحدت با کل هستی، مسیر رهایی از محدودیت های ذهنی و معنوی را هموار می کند. پژوهش حاضر نشان می دهد که تمرین های معنوی، ریاضت ها و مراقبه های عرفانی ابزارهای موثری برای فرو ریختن دیوار خودبینی و افزایش آگاهی معنوی هستند و این فرآیند، علاوه بر رشد فردی، زمینه ساز توسعه اخلاق، همدلی و رفتارهای انسانی مثبت در جامعه می شود. نتایج پژوهش تاکید می کند که تجربه عرفانی «دنیای بدون من» نه تنها درک عمیق تری از حقیقت و هستی به فرد می بخشد، بلکه راهی برای تحول درونی و ارتباط معنادار با دیگران فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

فنا در حق ، خودبینی ، عرفان اسلامی ، رهایی معنوی ، خودآگاهی ، تجربه عرفانی