تحلیل رابطه بین مهارت های زبانی و بین فردی معلمان فارسی و موفقیت اجرای روش های یادگیری تعاملی در کلاس های ادبیات

هدف این پژوهش بررسی رابطه میان مهارت های زبانی و بین فردی معلمان ادبیات فارسی با میزان موفقیت آن ها در اجرای روش های یادگیری تعاملی در کلاس درس بود. این مطالعه از نوع کاربردی و به روش توصیفی همبستگی انجام شد. جامعه آماری شامل معلمان ادبیات فارسی مقطع متوسطه در شهر چرداول در سال تحصیلی ۱۴۰۴–۱۴۰۳ بود که از میان آن ها با استفاده از نمونه گیری تصادفی طبقه ای، تعداد ۱۲۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل پرسش نامه های محقق ساخته مهارت های زبانی، پرسش نامه مهارت های بین فردی بر مبنای مدل بار-آن و چک لیست موفقیت در اجرای یادگیری تعاملی بودند که روایی و پایایی آن ها پیش تر تایید شده بود. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. نتایج نشان داد که بین هر دو متغیر مستقل (مهارت های زبانی و بین فردی) با موفقیت در اجرای یادگیری تعاملی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد (p < ۰.۰۱). همچنین، مهارت های زبانی نقش پیش بینی کننده قوی تری نسبت به مهارت های بین فردی ایفا می کنند. یافته ها بر ضرورت توجه به آموزش مهارت های ارتباطی و تقویت توانمندی های گفتاری و تعاملی معلمان در برنامه های تربیت معلم و دوره های ضمن خدمت تاکید دارند. در نهایت، تحول در سیاست های آموزشی، فرهنگ مدرسه ای و ارزشیابی یادگیری، به عنوان پیش شرط های اجرای موفق یادگیری تعاملی در کلاس های ادبیات معرفی می شوند.

کلیدواژه ها:

یادگیری تعاملی ، مهارت های زبانی ، مهارت های بین فردی ، معلم ادبیات فارسی ، روابط معلم و دانش آموز ، آموزش تعاملی.