تحلیل روش های نوین تدریس در عصر دیجیتال: چالش ها و فرصت های یادگیری فعال در مدارس

تحولات سریع فناوری و تغییر پارادایم های یادگیری در قرن بیست ویکم، نظام های آموزشی را با ضرورت بازنگری در روش های تدریس مواجه ساخته است. این پژوهش با استفاده از روش تحلیل کیفی محتوا و مرور سیستماتیک منابع معتبر بین المللی (۲۰۱۵-۲۰۲۴)، به بررسی اثربخشی روش های نوین تدریس در محیط های آموزشی پرداخته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که رویکردهای یادگیری معکوس (Flipped Classroom)، یادگیری مبتنی بر حل مسئله (PBL)، و یادگیری سازنده گرا (Constructivist Learning) به طور معناداری موجب افزایش سطح درگیری شناختی (Cognitive Engagement) و یادگیری عمیق (Deep Learning) در مقایسه با روش های سنتی می شوند.بر اساس مطالعات متاآنالیز انجام شده، استفاده از فناوری های آموزشی تعاملی (مانند واقعیت مجازی، هوش مصنوعی، و سیستم های مدیریت یادگیری) تا ۴۰٪ بهبود در نرخ retention محتوای آموزشی ایجاد کرده است. با این وجود، اجرای این روش ها با چالش های ساختاری از جمله شکاف دیجیتالی (Digital Divide)، مقاومت سازمانی در برابر تغییر، و کمبود مهارت های دیجیتالی در میان معلمان مواجه است.این پژوهش با به کارگیری چارچوب TPACK دانش محتوایی، تربیتی و فناورانه معلمان، راهکارهای عملیاتی برای یکپارچه سازی فناوری در آموزش ارائه می دهد که شامل موارد زیر می گردد :۱. برنامه های توسعه حرفه ای معلمان مبتنی بر شواهد(PD)۲. طراحی محیط های یادگیری ترکیبی (Hybrid Learning Environments)۳. سیاست گذاری های کلان آموزشی با تاکید بر عدالت دیجیتالی نتایج نشان می دهد که تحول در روش های تدریس نیازمند تغییر نگرش سیستمی است که در آن، عناصر برنامه درسی، ارزیابی، و توسعه حرفه ای به صورت هماهنگ بازطراحی شوند. این مطالعه به عنوان یک نقشه راه برای سیاست گذاران و مربیان آموزشی عمل می کند که به دنبال پیاده سازی الگوهای اثربخش در عصر دیجیتال هستند.

کلیدواژه ها:

روش های نوین تدریس ، یادگیری ترکیبی ، توسعه حرفه ای معلمان ، فناوری های آموزشی ، عدالت دیجیتالی