از مدیریت تا مربی گری؛ بازنگری نقش مدیر آموزگار در تربیت مشارکتی

تحول در نقش مدیران مدارس از یک «اداره کننده ی ساختار» به «رهبر یادگیری» از بنیادی ترین تغییرات نظام های آموزشی قرن حاضر است. مقاله ی حاضر با نگاه تحلیلی–کاربردی، به واکاوی مفهوم مدیر آموزگار به عنوان حلقه ی پیوند میان مدیریت و مربی گری می پردازد؛ شخصیتی که نه در مقام ناظر بیرونی، بلکه به عنوان همراه یادگیری و تسهیل گر رشد درون مدرسه ای عمل می کند. اتکای نظری پژوهش بر دیدگاه های ویگوتسکی، دیویی، بندورا، راجرز، نوسباوم و فرایر است که در آن یادگیری، فرآیندی عمیقا اجتماعی، اخلاقی و مشارکتی در نظر گرفته می شود. در این رویکرد، مدیر آموزگار با تاکید بر مربی گری، گفت وگو، بازخورد تربیتی و همدلی، مسیر یادگیری معلمان و دانش آموزان را از رقابت به همکاری و از تبعیت به خلاقیت تغییر می دهد. بخش کاربردی مقاله، راهبردهایی چون نشست های یادگیری همکارانه، مشاهده مشارکتی تدریس، نوشتار تاملی مدیر و گفت وگوی حرفه ای را برای تحقق مدرسه ی یادگیرنده معرفی می کند. تحلیل پایانی نشان می دهد که گذر از مدیریت سنتی به مربی گری تربیتی، نه صرفا تغییری در وظایف، بلکه بازتعریف انسان در مقام مدیر به عنوان کنشگر فرهنگی است.

کلیدواژه ها:

مدیر آموزگار ، مربی گری تربیتی ، تربیت مشارکتی ، رهبری آموزشی ، یادگیری همکارانه ، نظریه های انسان گرا ، بازتاب ورزی حرفه ای