بازآفرینی بافت های فرسوده شهری با رویکرد احیای سامانه های سنتی آب رسانی و قنات ها

در دهه های اخیر، بحران کم آبی و تخریب بافت های فرسوده شهری، به یکی از چالش های اساسی مدیریت شهری در ایران تبدیل شده است. در این میان، سامانه های سنتی آب رسانی مانند قنات ها که زمانی بخش مهمی از ساختار زیستی و کالبدی شهرهای ایرانی را شکل می دادند، به دلیل توسعه ناهماهنگ شهری و بی توجهی به ارزش های بومی، از چرخه بهره برداری خارج شده اند. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش احیای قنات ها و سامانه های سنتی آب رسانی در فرآیند بازآفرینی بافت های فرسوده شهری، به تحلیل ظرفیت های فنی، زیست محیطی و فرهنگی این زیرساخت ها می پردازد. یافته ها نشان می دهد که تلفیق دانش بومی مدیریت آب با رویکردهای نوین بازآفرینی شهری می تواند به افزایش تاب آوری محیطی، ارتقای کیفیت زندگی شهری، و حفظ هویت تاریخی فضاهای شهری بینجامد. در این راستا، احیای قنات ها نه تنها به عنوان راهکاری زیست محیطی، بلکه به منزله ابزاری برای بازسازی پیوند انسان، آب و شهر قابل تبیین است.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، بافت فرسوده ، قنات ، سامانه های سنتی آب رسانی ، تاب آوری شهری ، مدیریت پایدار منابع آب