بررسی و ارزیابی شیوههای روانشناختی آموزش اعتماد به نفس در بچه ها با کمک قصههای کودکان ایرانی

تقویت خودباوری و اعتماد به نفس بالا از عوامل اساسی سعادت و پیشرفت در زندگی بوده و روان درمانگران برای روشهای مختلف به ویژه بهره گیری از قصه و داستان در دوران کودکی را توصیه می کنند. بر همین اساس این پژوهش با هدف شناسایی و ارزیابی شیوههای روانشناختی آموزش اعتماد به نفس که در قصه های کودکان ایرانی مستتر شده است صورت گرفته است. این پژوهش از نوع توصیفی بوده و روش گردآوری داده ها کتابخانه ای می باشد. در بررسی داده ها نیز از روش تحلیل محتوا استفاده شده. با توجه به گستردگی زیاد جامعه مورد مطالعه از طریق نمونه گیری هدفمند تعداد ۱۴۱ قصه ایرانی مربوط به گروههای سنی »ب« و »ج« که حدود سنی ۷ تا ۱۱ سال را شامل میشود به عنوان نمونه مطالعاتی انتخاب گردید. در هنگام مطالعه با ترسیم ماتریسی که توسط محقق ساخته شد و در بردارنده شیوههای اصلی تقویت اعتماد به نفس بود، قصه های انتخابی مورد ارزیابی قرار گرفتند در کار تحلیل نیز از رویکرد تفسیری میلز و هابرمن که یکی از معیارهای اساسی در تحلیل محتوای دادهها محسوب میشود استفاده شد. در عین حال برای تعیین رابطه بین متغیرها از آزمون آماری کای اسکوئر استفاده شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان میدهد که در قصه های ایرانی از شیوه های روانشناختی متفاوتی در جهت تقویت اعتماد به نفس کودکان استفاده شده است که از مهمترین آنها می توان به تقویت مثبت، اندیشی تقویت عزت نفس پرورش حس همذات پنداری پرورش خلاقیت، کمک به خودشناسی و خویشتن، پذیری کاهش احساس حقارت و تعدیل در خود بزرگ بینی اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

شیوه روانشناختی ، اعتماد به نفس ، عزت نفس ، مثبت اندیشی ، همذات پنداری ، روایت درمانی