تاثیر مداخلات زود هنگام بر کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم

اختلال طیف اوتیسم (ASD) یکی از اختلالات عصبی-رشدی است که در سالهای ابتدایی زندگی کودک نمایان می شود و تاثیرات زیادی بر مهارتهای اجتماعی ارتباطی و رفتاری فرد دارد. مداخلات زودهنگام می توانند به طور چشمگیری علائم این اختلال را کاهش دهند و به بهبود مهارتهای اجتماعی زبانی و شناختی کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کنند. این پژوهش به بررسی تاثیر مداخلات زودهنگام بر کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم پرداخته و به تحلیل انواع مختلف مداخلات درمانی مانند تحلیل رفتار کاربردی (ABA)، مدل دنور (ESDM) و سایر روش های موثر در بهبود وضعیت این کودکان می پردازد. همچنین چالش ها و محدودیت های موجود در اجرای این مداخلات مورد بررسی قرار گرفته است. روش تحقیق این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است و داده ها از طریق منابع معتبر علمی و مطالعات موردی گردآوری شده اند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که مداخلات زودهنگام می توانند تاثیرات قابل توجهی در بهبود مهارتهای اجتماعی، کاهش رفتارهای تکراری و بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم داشته باشند. با این حال چالش هایی همچون تنوع واکنش های فردی، کودکان محدودیت های منابع درمانی و نیاز به آموزش بیشتر برای والدین و درمانگران مانع از بهره برداری کامل از این مداخلات شده اند. در نهایت این تحقیق به شناسایی شیوه های بهینه درمانی و پیشنهادات کاربردی برای بهبود دسترسی به درمان های موثر پرداخته است.

کلیدواژه ها:

مداخلات زودهنگام ، اختلال طیف اوتیسم (ASD) ، تحلیل رفتار کاربردی(ABA)