هوش هیجانی؛ از نظریه تا عمل نقش محیط خانه و مدرسه در تقویت هوش هیجانی کودکان

در دهه های اخیر توجه به هوش هیجانی به عنوان یکی از عوامل تعیین کننده موفقیت و سازگاری کودکان، جایگاهی ویژه در روان شناسی رشد یافته است. این پژوهش با نگاهی تلفیقی به نظریه و عمل تلاش می کند تا نقش دو محیط بنیادین زندگی کودک، خانه و مدرسه - را در شکل گیری و تقویت این مهارت های حیاتی بررسی کند. در بخش نظری مفاهیم بنیادین و مدل های معتبر هوش هیجانی از جمله چارچوب توانشی مایر و سالووی و رویکرد مختلط، گلمن همراه با یافته های عصب شناسی درباره پردازش هیجان ها مورد تحلیل قرار گرفتند، سپس اثر این توانایی ها بر جنبه های گوناگون رشد کودک از ارتقای عملکرد تحصیلی تا تقویت تاب آوری و تعمیق روابط اجتماعی واکاوی شده است. تحلیل محیط خانه نشان می دهد سبک های فرزندپروری، واکنش والدین به هیجان ها و ایجاد فضایی امن برای بیان احساسات پایه های مهم رشد هیجانی به شمار می روند. در مقابل مدرسه به عنوان مکانی برای تجربه روابط پیچیده تر فرصتی بی بدیل برای گسترش این مهارت ها فراهم می کند؛ جایی که کیفیت تعاملات معلم-دانش آموز، مدیریت تعارض و جو عاطفی کلاس بر شکل گیری ظرفیت های هیجانی اثرگذار است. یافته ها نشان می دهد که هم افزایی میان خانه و مدرسه از طریق هدف گذاری مشترک، هماهنگی روش های تربیتی و برنامه های مشترک می تواند اثرگذاری مداخلات را ماندگار کند. راهبردهای ارائه شده در پایان مسیر تبدیل یافته های علمی به اقدامات عملی روزمره را ترسیم می کند.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، خانه مدرسه رشد ، هیجانی هم افزایی ، تربیتی و مهارت های اجتماعی