دلالتهای تربیتی رویکرد سازنده گرایی برای رابطه ی معلم و شاگرد

در این پژوهش، دلالتهای تربیتی و تحلیل رابطه ی معلم و شاگرد بر مبنای رویکرد سازنده گرایی مورد بررسی قرار گرفته است. یافتههای پژوهش نشان می دهد که در رابطه ی معلم و شاگرد براساس آموزههای سازنده گرایانه، محور اصلی رابطه شخص معلم است. معلم به عنوان راهنما، تسهیلگر و پشتیبان فرایند یادگیری سازنده گرایانه عمل می کند و محیطی را فراهم می نماید که شاگردان بتوانند دانش خود را از طریق تجربه تعامل با محیط و بازاندیشی بسازند. شاگردان هم نقش بسیار مهمی دارند و به مثابه ی یادگیرندگان فعال، خودتنظیم کننده و سازندگان معنا تلقی می شوند. یادگیری مبتنی بر پروژه و مسئله، تعامل با محیط واقعی و بازاندیشی به عنوان پایه های کلاسهای سازنده گرایانه مطرح اند. فضاهای یادگیری باید امن، بازاندیشی محور و پروژه محور باشند تا اشتباهات به عنوان فرصتهای یادگیری دیده شوند. ارزیابی فرایند محور و بازخورد سازنده به جای تمرکز صرف بر نتایج نهایی اهمیت دارد. توانمندیهای عملی، تفکر نقادانه، همکاری و مسئولیت پذیری به عنوان دستاوردهای کلیدی یادگیری سازنده گرایی تقویت می شوند. به عنوان نتیجه گیری نهایی می توان گفت که رابطه ی موثر معلم و شاگرد در چارچوب سازنده گرایی بر تقویت فعالیتهای یادگیری، سازندگی دانش و پرورش شهروندانی با توانایی تطبیق و نوآوری استوار است. این رویکرد با تمرکز بر تجربه، بازاندیشی و ارزش دادن به فرایندهای شناختی و اخلاقی، زمینه ساز یادگیری ماندگار و معنادار خواهد بود.

کلیدواژه ها:

سازنده گرایی ، دلالتهای تربیتی ، رابطهی معلم و شاگرد ، معلم ، شاگرد