کارورزی به مثابه زیرساخت رشد حرفای معلمان مقطع متوسطه بازخوانی نقش تجربه عملی در انتقال از دانش آکادمیک به شایستگی کلاس درسانی

کارورزی به عنوان قلب تپنده برنامه های تربیت معلم پل میان دانش نظری دانشگاه و تجربه عملی کلاس درسانی محسوب می شود. این پژوهش با هدف تحلیل نظام مند نقش میانجیگر تجربه کارورزی در شکل گیری دانش حرفه ای معلمان دوره متوسطه و با تمرکز بر الگوی استاد-شاگردی و تلفیق دانش نظری عملی طراحی شد. روش پژوهش از نوع کتابخانه ای-تحلیلی بود و با مرور نظام مند شواهد علمی معتبر داخلی و خارجی انجام گرفت. یافته ها نشان داد که دوره کارورزی زمانی می تواند اثربخش باشد که به عنوان فضایی پویا برای ساخت دانش تولیدی معلم در تعامل با دانش نظری و عملی طراحی شود. در این فرآیند نقش معلم راهنمای مجرب (استاد-شاگردی) به عنوان تسهیلگر انتقال دانش و ایجاد همبستگی بین نظریه و عمل حیاتی است. همچنین مشخص شد که موثرترین برنامه های کارورزی، آن هایی هستند که زمان کافی برای حضور فیلدی، تعامل مستمر با مربیان مجرب و بازخورد سازنده را فراهم می کنند. از سوی دیگر چالش های عمده ای مانند کوتاهی زمان کارورزی، عدم هماهنگی بین دانشگاه و مدارس، ضعف در ارزشیابی معیارمحور و عدم توجه به دانش محتوایی درسی اثربخشی این دوره را کاهش داده اند. پژوهش حاضر بر این نتیجه تاکید می کند که کارورزی نباید صرفا به عنوان یک درس پایانی دیده شود بلکه باید به عنوان زیرساختی راهبردی برای رشد حرفه ای مستمر معلمان و تلفیق سه گانه دانش معلمی نظری، عملی و تولیدی مورد بازنگری قرار گیرد. در نهایت پیشنهاد می شود برنامه های کارورزی با طراحی منعطف تر، افزایش زمان عملی، تقویت نقش مربیان مدارس و تمرکز بر دانش محتوایی و روش های تدریس بازنگری شوند تا به طور واقعی زمینه ساز تربیت معلمانی شایسته، بازتاب دهنده و مسلط به فضای کلاس درسانی باشند.

کلیدواژه ها:

کارورزی ، رشد حرفه ای ، معلمان مقطع متوسطه ، شایستگی کلاس درسانی