ارزیابی برنامههای آموزشی و تربیتی با رویکرد عدالت اجتماعی

هدف پژوهش حاضر ارزیابی برنامه های آموزشی و تربیتی ایران از منظر عدالت اجتماعی و شناسایی موانع و راهکارهای ارتقای آن است. این پژوهش با بیان مسئله ای مبتنی بر نابرابری فرصتهای یادگیری کم توجهی به الزامات، عدالت و بازتولید نابرابریهای اقتصادی، فرهنگی و جنسیتی آغاز می شود. اهمیت عدالت اجتماعی فراتر از توزیع منابع بر توانمندسازی و برابری فرصتها تاکید دارد و نظام آموزشی نقش اساسی در تحقق یا تضعیف این عدالت ایفا می کند. پژوهش حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و تحلیل محتوای کیفی دادهها انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که علیرغم پیشرفتهای صورت گرفته، همچنان چالشهایی از جمله توزیع نابرابر، امکانات اثر سیاستهای تمرکزگرا، ضعف مشارکت ذینفعان و کمبود شاخصهای بومی وجود دارد. همچنین برنامههای فعلی کمتر به تفاوتهای، جنسیتی، فرهنگی و جغرافیایی توجه داشته و موانع ساختاری متعددی در زمینه تحقق عدالت آموزشی مشهود است. برای ارتقای عدالت راهکارهایی مانند تدوین شاخصهای بومی، توانمندسازی معلمان، ارتقای مشارکت و بازنگری سیاستهای آموزشی پیشنهاد می شود. نتایج بر ضرورت توجه به تفاوتهای فردی، مشارکت جامعه و بازنگری ساختاری برنامه ها به عنوان بسترهای تحقق عدالت اجتماعی آموزشی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

عدالت اجتماعی ، برنامههای آموزشی ، نابرابری آموزشی ، ارزیابی ، برنامه مشارکت ذینفعان ، سیاست گذاری آموزشی