بررسی دیدگاه نهج البلاغه و علم روانشناسی در رابطه با تربیت فرزندان

تربیت به معنی پرورش دادن و به فعالیت درآوردن استعدادهای درونی افراد متناسب با نوع نگاه هر مکتب و جهان بینی به انسان نظام تربیتی خاصی را ترسیم می کند. آنچه که در گام نخست هویت این نظام تربیت را مشخص می کند. هدف کلی (غایی) آن است که دور نما و چشم انداز نهایی نظام تربیتی را که انسان تربیت شده است تجسم می بخشد. یکی از مربیان، الهی امیرمومنان علی (علیه السلام) باشد که ساختار تربیتی کتاب، ایشان یعنی نهج البلاغه جزء مراجع مهم شیعیان می باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی دیدگاه نهج البلاغه و علم روانشناسی در رابطه با تربیت فرزندان با روش توصیفی-تحلیلی می باشد. یافته های این پژوهش نشان دهد؛ روش های تربیتی از منظر نهج البلاغه عبارت از: ارائه الگو و سرمشق، موعظه و نصیحت، امر به معروف و نهی از منکر، عبرت گرفتن از سرنوشت گذشتگان، انتخاب همنشین و تدارک محیط مساعد تربیتی، اعمال پاداش و کیفر، ذکر مرگ، مهرورزی و عطوفت می باشند. از دیدگاه روانشناسی نیز یکی از عوامل مهم و تاثیر گذار در رشد، شناختی، اجتماعی و روانی کودکان چگونگی برخورد والدین با آنها و نحوه ی تربیت آنها بوده است. فرزند پروری به سه شیوه مقتدرانه، مستبدانه و سهل گیرانه انجام می شود. که از میان این سه شیوه بهترین شیوه فرزندپروری شیوه مقتدرانه است؛ که والدین در عین گرم و صمیمی بودن با فرزند خود کنترل کننده و مقتدر هستند.

کلیدواژه ها:

تربیت ، روش تربیتی ، نهج البلاغه ، روانشناسی