روانشناسی بازی و تاثیر آن بر کودکان

بازی یکی از مهمترین فعالیتهای دوران کودکی است که نقش اساسی در رشد، شناختی، اجتماعی و عاطفی کودکان ایفا می کند. این پژوهش با هدف تاثیر بازی بر جنبه های مختلف رشد کودک انجام شده است. بازی به عنوان فعالیتی خودجوش، هدفمند، لذت بخش، فرصت یادگیری مهارت های شناختی مانند حل مسئله، تفکر خلاق و تقویت حافظه را فراهم می آورد و همچنین مهارت های اجتماعی و عاطفی مانند همکاری، همدلی، مدیریت هیجانات و اعتماد به نفس را ارتقا می دهد. روش پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی بوده و داده ها از طریق مرور منابع علمی داخلی و خارجی، مطالعات تجربی و مشاهده فعالیت های بازی کودکان جمع آوری شده اند. یافته ها نشان می دهد که نوع بازی آزاد، ساختاریافته، فردی یا گروهی و محیط بازی تاثیر مستقیم بر رشد مهارت های شناختی و اجتماعی کودک دارد. همچنین کمبود فرصت های بازی یا محدودیت های محیطی موجب کاهش خلاقیت، ضعف مهارت های اجتماعی و افزایش اضطراب و مشکلات رفتاری در کودکان می شود. این پژوهش بر اهمیت طراحی برنامه های آموزشی مبتنی بر بازی، فراهم کردن محیط غنی برای بازی، مشارکت فعال والدین و معلمان و تعادل بین بازی های دیجیتال و واقعی تاکید می کند. استفاده از بازی به عنوان ابزار یادگیری فعال، نه تنها رشد همه جانبه کودکان را تقویت می کند، بلکه زمینه ساز سلامت روانی و اجتماعی آنان نیز می شود.

کلیدواژه ها:

روانشناسی ، بازی ، رشد شناختی ، مهارت های اجتماعی ، بازی گروهی ، سلامت روان کودک