رابطه متقابل دین و تعلیم و تربیت در ایران دوران باستان

آموزش را می توان رکن بنیادین پرورش و پیشرفت یک تمدن برشمرد. موضوع آموزش و پرورش مورد توجه بسیار شاهان ایرانی در تاریخ ایران دوران باستان بوده است. این فرمانروایان با درک اینکه استمرار سلسله حکومتی خود مستلزم وجود کارگزاران شایسته است با چاره اندیشی کارساز، سبب به اجرا درآمدن طرحهای ساختارمند و روشمند در حوزه آموزش و به دنبالش پرورش افراد شدند آنان در این راه از دین نیز به عنوان یک بازوی نیرومند در امر آموزش براساس شرایط آن دوران استفاده نمودند. یافته های پژوهش حاضر نشان میدهند که دین در حوزه تعلیم و تربیت در تاریخ ایران دوران باستان به ویژه در دوره ساسانی که دین زرتشت به عنوان دین رسمی کشور اعلام شد جایگاه ویژه ای داشته و نفوذ و تاثیر بسیار و حائز اهمیتی را نیز دارا بوده است.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، زبان دین ، اخلاق حکومت