آموزش مبتنی بر هوش مصنوعی و فرصتها و تهدیدهای آن در تربیت کودکان و نوجوانان

تحولات پرشتاب فناوری در دهه های اخیر به ویژه در حوزه هوش مصنوعی منظری نوین در زمینه تربیت کودکان و نوجوانان گشوده است. این پژوهش با رویکردی تلفیقی به تحلیل ظرفیتها چالشها و الزامات به کارگیری هوش مصنوعی در فرآیندهای تربیتی می پردازد. چارچوبهای نظری روانشناسی رشد و تعلیم و تربیت شامل مراحل رشد شناختی، پیاژه منطقه مجاور رشد ویگوتسکی و یادگیری اجتماعی، بندورا به همراه دیدگاههای جامعه شناسی آموزش دورکیم و نظریه سرمایه اجتماعی، پاتنام بنیان تحلیل را تشکیل داده اند. بررسی پیشینه داخلی و بینالمللی نشان میدهد که هوش مصنوعی در صورت طراحی و اجرا بر اساس نیازهای فرهنگی اخلاقی و آموزشی هر جامعه میتواند به بهبود یادگیری افزایش انگیزش و ارتقای مهارتهای شناختی و اجتماعی نسل جدید یاری رساند؛ با این حال استفاده غیر مدبرانه از آن امکان ایجاد آسیبهایی چون تضعیف تعاملات انسانی شکاف دیجیتال و تداخل ارزشهای فرهنگی را به همراه دارد یافته ها حاکی از آن است که ایران به منظور بهره برداری ایمن عادلانه و اثرگذار از این فناوری نیازمند سیاست گذاری جامع آماده سازی زیرساختها و بومی سازی محتواست این مطالعه الگویی بومی و متوازن برای ادغام هوش مصنوعی در تربیت ارائه میکند که بر هم افزایی ظرفیتهای فناورانه و ارزشهای فرهنگی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، تربیت کودکان و نوجوانان ، تعلیم و تربیت ، جامعه شناسی ، آموزش