زبان به مثابه بنیاد بازاندیشی در آموزش فارسی مدارس ابتدایی با تکیه بر شیوه های نوین

در نظام آموزشی مدارس ابتدایی زبان فارسی نه به عنوان ابزاری بنیادین برای رشد شناختی و ارتباطی بلکه صرفا به عنوان یک درس محتوامحور تلقی شده است. این رویکرد باعث کاهش انگیزه دانش آموزان و ضعف در تسلط بر مهارتهای زبانی چهارگانه (به ویژه در نوشتن و گفتار شده است. هدف این پژوهش بازاندیشی در آموزش زبان فارسی مقطع ابتدایی با تکیه بر شیوه های نوین توسعه شایستگیهای گفتاری و نوشتاری است به منظور تثبیت زبان به مثابه بنیادی برای یادگیری چند بعدی و ارتقای کیفیت تجربه آموزشی. پژوهش حاضر از نوع کیفی و توصیفی-تحلیلی با رویکرد تحلیل محتوای منابع معتبر و بازبینی نظام منظم برنامههای درسی است. جامعه آماری شامل؛ منابع کتابخانه ای مقالات علمی داخلی و خارجی و تجارب آموزشی موفق جهانی بود. نمونه گیری به روش هدفمند و تا رسیدن به اشباع نظری انجام شد. داده ها با روش تحلیل محتوای کیفی و با رویکرد پدیدارشناسی تفسیری مورد پردازش قرار گرفتند. یافته های کلیدی نشان داد که روشهای خلاقانه مانند بازیهای ،زبانی تصویر خوانی تلفیق موسیقی با خوانش، و نوشتن بر اساس انیمیشن یا کاریکاتور نه تنها مهارتهای زبانی را تقویت میکنند بلکه یادگیری را ،پایدار لذت بخش و معنادار می سازند. نتیجه گیری کلی حاکی از آن است که تحول در آموزش زبان فارسی مستلزم بازتعریف نقش معلم به عنوان طراح تجربه یادگیری و جایگزینی روشهای فعال و هنرمندانه به جای روشهای سنتی است.

کلیدواژه ها:

آموزش فارسی مدارس ، ابتدایی ، شایستگی ، گفتاری ، شایستگی نوشتاری